Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bez ciebie moja dusza jest jak zbłąkana w tym świecie, moje ciało bez sił, moje życie niczym pustynia.

Zazdrosc to nie jest piękne uczucie, lecz niestety wiąże się ściśle z miłością.

Płonie otwarty ogień, myślała. Pożar ogarnia już jednak więcej niż można zobaczyć. Pod stosami ognisk, głęboko w ziemi, tli się i żarzy z tajemniczą siłą, sprawia, że ciepło przenika w dół, do głębszych warstw. Ten stłumionym, niewidzialny pożar jest jak... jak moja miłość. Nie można jej zdławić, trawi mnie powoli, tli się gorącym żarem, nic nie zdoła jej pokonać. Jest strasznie bolesna, ale zarazem rozkoszna i nie chcę się jej wyrzec.

-A ty znalazłeś kogoś?
To pytanie sprawiało ból. Już sama myśl o Dominiku z jakąś inną kobietą... Ale musiała wiedzieć. Nerwowo splatała dłonie.
-Nie, jakbym mógł zrobić coś takiego? Ktoś, kto raz został zauroczony przez Villemo, nikogo poza nią nie widzi.
-Pięknie to powiedziałeś - westchnęła Villemo.

A gdybyś umarła? To co wówczas jeszcze mogłoby sprawiać mi radość? Światło dnia by dla mnie zgasło, kwiaty by zwiędły, morze znieruchomiało. Cały świat by dla mnie umarł, czy Ty tego nie rozumiesz? Przecież Cię kocham, kocham Cię w najgłębszym znaczeniu tego słowa.

(...) nie chcę pytać o przyszłość, nie chcę pytać nawet o jutrzejszy dzień. Chcę tylko spać.

Nie zapomnimy ich, na to sobie nie zasłużyli, lecz nie możemy się zadręczać tym, co się stało. Zapomnij o ich śmierci, Villemo, lecz nie zapominaj o nich samych.