Jesteśmy społecznością, która kocha książki

..musisz przejść milę w czyichś butach nim możesz go oceniać..

Gdy ludzie wiedzą o twojej niepełnosprawności (...) to od razu traktują cię inaczej. Przez większość czasu nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

- Kocham cię Torrey Delaney. Nie musisz odpowiadać mi tym samym, ale kocham cię. Nie wierzyłem, że życie jest warte życia dopóki cię nie spotkałem. Jestem Tak bardzo, bardzo szczęśliwy, że się myliłem.

Nauczył się już, że w życiu można uciec przed wszystkim z wyjątkiem samego siebie.

Jakie to musi być uczucie, gdy twój świat nagle się wali, ponieważ osuwa się w bezkresną ciszę?

Zasad przestrzegają głupcy, ci mądrzy używają ich jako wskazówek.

I gdy to się stanie, padnę do twych stóp
Pozwolisz swym łzom spłynąć na mnie
I wtedy dotknę cię, powoli odsuwając ból”.

[...]
Winiła siebie – za to, że ulega bezmyślnym stereotypom. Cholera, nie dziwne, że Daniel nie chce, by ktokolwiek wiedział. Uderzyło ją, ile każdego dnia wydaje osądów, opartych wyłącznie na pozorach: założyła, że Kirsty jest pusta, tylko dlatego, że jest ładna; założyła, że Roy jest strasznym brutalnym kryminalistą, bo jest wielki i wytatuowany; założyła, że Daniel jest dupkiem, bo trzyma innych na dystans. Nawet nie chciała myśleć, jak bardzo płytką ją to czyni.

Dziwny ten człek dumy i milczenia,

Którego nigdy śmiechu ni westchnienia,

Nikt z nich nie słyszał.