Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naszą Matką Iluzja, naszym Ojcem Chaos.

Medytując obraz lub rzeźbę i my uciekamy od śmierci. Umieramy dla młodości, starości i ruchu. Nasz mózg oddaje nas czemuś, co Budda nazwał nirwaną. Ale to nie jest Jego nirwana. To nie jest też samozbawienie. Nikt nie zna Tego, póki nie odejdzie... Przedtem jednak musi poznać inną część Nieśmiertelności. Wejść w akt miłosny, który ukazuje człowiekowi taką samą Prawdę, co i Śmierć. Bez zakosztowania miłości fizycznej nie ma żadnego poznania." - Bruno Druslewicz, "Syn Słońca. Baśń metafizyczna", Wydział Filozofii i Socjologii UW, Warszawa 2012 (=Biblioteka PF-L, t. I).

Oczy bywają modre, brązowe, a nawet zielone. Najczęściej jednak są nieme.

Religijność pozbawiona odrobiny ożywczej ironii jest zniewoleniem umysłu.

Może jednak każdy człowiek potrzebuje [...] niepewności i niewiadomego. Jeśli wszystko zdaje się jasne, to czy cokolwiek ma sens?" - Bruno Druslewicz, "Syn Słońca. Baśń metafizyczna", Wydział Filozofii i Socjologii UW, Warszawa 2012 (=Biblioteka PF-L, t. I).

Świat ma poza wszystkim tę przewagę nad Prawdą, że istnieje, podczas gdy o NIEJ tylko się mówi. Jedni czynią to częściej, inni zaś rzadziej, każdy jednak czasem osłania się Prawdą jak tarczą wobec przeciwników i przyjaciół, prawdziwych i urojonych. Jest ona narzędziem niezwykle skutecznym i pożytecznym w ustach wprawionych w wypluwaniu jej w odpowiedniej częstotliwości i oprawie. Wytworzyła się cała sztuka mówienia Prawdy: ma swoich mistrzów i nauczycieli, zwalczające się zaciekle frakcje i szkoły, niezrównanych wirtuozów i miernych partaczy. Najwięksi artyści zyskują tłumy wyznawców i nieśmiertelną sławę, pomniejsi gromadzą wokół siebie zaledwie kilkunastu słuchaczy i paru wiernych uczniów. A i oni nieraz odchodzą, doznawszy Iluminacji albo poznawszy tajemnicę jeszcze bardziej przemyślnego głoszenia bardziej prawdziwej Prawdy" - Bruno Druslewicz, "Syn Słońca. Baśń metafizyczna", Wydział Filozofii i Socjologii UW, Warszawa 2012 (=Biblioteka PF-L, t. I).