Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozumiesz? Tysiące dni, tysiące godzin, podczas których nic się nie dzieje. Podstawowy pokarm mojego dzieciństwa i wczesnej młodości. Marzenia okazują się być trucizną utrudniającą zdrową wegetację. Czyż po to karmienie opowieściami o czynach królów, rycerzy i innych gierojów, żeby wegetować? Dlaczego zostałem skazany na wegetację? Kogo za to winić, kogo?

Czasami, gdy nie jesteś przy mnie, wydaje mi się, że nie ma ciebie zupełnie. Ta rozmowa jeszcze dziś będzie mi się wydawała urojeniem. A przecież jesteś, dotykam twojej skóry i włosów, mój chłopcze, mój kochanku.

Wszystkim tym, którzy stanęli
kiedyś przerażeni martwą
perspektywą swojej młodości.

Nic się tu nie zmieniło. Mój czyn, za który karano stryczkiem, okazał się zbędny i nieważny. Ta sama przeraźliwa sala, ciemny korytarz i samotność, która nigdy nie odstępowała mnie wśród tych ludzi niepotrzebnych mi, nie mogących w niczym mi pomóc, a nawet zaszkodzić.

Potrzeba tworzy wynalazców,potrzeba tworzy bohaterów.