Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spróbuj nie oceniać. Przedstawiaj. Nie ma nic obrzydliwszego niż potępianie. Jest zawsze takie lub inne i zawsze niesłuszne. Któż wie dostatecznie dużo, żeby kogoś potępić? Kto jest na to dostatecznie bezinteresowny?

Człowiek jest wolny tylko wtedy, kiedy niczego nie chce. Po co nam wolność?

Żyć można tylko wtedy, kiedy często nie robi się tego, co się zamierzało. Sztuka polega na tym, żeby wybierać właściwe rzeczy do niezrobienia. Ten, kto jest sobie posłuszny, dusi się nie mniej niż ten, kto słucha innych. Nie dusi się tylko niekonsekwentny, wydający sobie rozkazy, których nie wykonuje. Niekiedy w szczególnych okolicznościach nie należy bronić się przed uduszeniem.

Ten, kto ma zbyt wiele słów, może już tylko być sam.

Ach, być książką, czytaną z taką namiętnością.

Czy można przyznać się do winy, gdy pogardzamy tym, komu wyrządziliśmy krzywdę?

Najgłębsze myśli filozofów mają w sobie coś z trików. Wiele rzeczy znika, aby nagle jakiś przedmiot zjawił się w dłoni.

Publiczne występowanie odbiera człowiekowi uczciwość. Czy publiczna prawda jest jeszcze możliwa? Pierwszą jej przesłanką byłoby stawianie pytań samemu, a nie tylko odpowiadanie. Pytania innych zniekształcają nas, człowiek dopasowuje się do nich, przyjmuje słowa i pojęcia, których za wszelką cenę powinien unikać.

Nienawidzę sądów, które tylko miażdżą, a niczego nie zmieniają.

Żyć niebezpiecznie? Jakie życie może być bardziej niebezpieczne niż pełne rozstań! Ten, któ potrzebuje własnego powietrza, kto tylko w nim może mysleć, zapewnia je sobie za pomocą straszliwego środka: rozstań.

W literaturze ważne jest, że wiele rzeczy zostaje przemilczane. Chodzi o to, żeby czuć, o ile więcej przemilczający wie, niż mówi, i że nie milczy z powodu ograniczenia umysłu, lecz z rozwagi.

Podporządkować się, aby dokładniej nienawidzić.

Strach powodują nie sprzeczności, lecz stopniowe pozbywanie ich mocy.

Niektóre sentymentalne postaci wnikają jako miękkie części w twardsze i sprytnie się tam ukrywają.