Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyny oparte na zasobach wewnętrznej wytrwałości nie znoszą słów i ostentacji. Z chwilą kiedy ktoś zaczyna o nich mówić i chwalić się nimi, wszystko okazuje się próżnością, bezsensem, głupotą.

Poznali się. On poznał ją i siebie, bo tak naprawdę nic o sobie dotychczas nie wiedział. A ona poznała jego i siebie, bo choć samą siebie znała od dawna, to przecież nigdy nie miała pojęcia, że może być taka.

Książki są jak ptaki: smutnieją, kiedy je trzymać nieruchomo w klatce.

Żyjemy bowiem w kraju, gdzie przyczyny, owszem, bywają, ale nie pociągają za sobą skutków.

(...) ja jednak wciąż miałem wrażenie, że mój brat nie tylko jest obłąkany, ale także po trochu idiocieje, a to rzecz niepomiernie bardziej bolesna, gdyż szaleństwo jest bądź co bądź wybuchem pewnej siły natury, w złym czy dobrym, podczas gdy zidiocenie znamionuje tejże natury słabość.

Zrozumiał jedno, że zrzeszenie się czyni człowieka silniejszym, wydobywa na jaw najlepsze cechy poszczególnych jednostek i daje radość, której niełatwo doznać żyjąc tylko dla siebie: radość odkrycia, jak wielu jest ludzi uczciwych, dzielnych i zdolnych, dla których warto się trudzić. by osiągnąć coś prawdziwie dobrego (podczas kiedy żyjąc samotnie odczuwa się najczęściej coś przeciwnego: dostrzega się raczej złe cechy ludzkiej natury, te, które każą wciąż trzymać rękę na gardzie szpady).

Nie może istnieć miłość tam, gdzie człowiek nie jest sobą, zupełnie i ze wszystkich sił.

Tylko będąc tak nieubłaganie sobą, jak on był aż do śmierci, mógł dać coś z siebie wszystkim ludziom.

(...) książki są jak ptaki: smutnieją, kiedy je trzymać nieruchomo w klatce.

- Ale co to wam uciekło? Papuga?
- Syn, pierworodny, następca – wyjaśnił spiesznie cavaliere i przystawiwszy drabinę do indyjskiego kasztanowca, zaczął się na nią wspinać.

(...) pies jest równie potrzebny człowiekowi, jak człowiek psu...

Ale jakże właściwie miałby spotkać na swej drodze miłość, żyjąc na drzewach?