Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ze wszystkich środków transportu pociąg chyba najlepiej służy myśleniu. Oglądanym widokom brak potencjalnej monotonii widoków ze statku czy samolotu, przesuwają się dostatecznie szybko, by nas nie znużyć, a przy tym wystarczająco wolno, byśmy mogli rozpoznać poszczególne obiekty. Umożliwiają przelotny, inspirujący wgląd w sferę prywatną...

Przyjemność może być jednak głębsza: możemy cenić zagraniczne elementy nie tylko za ich nowość, lecz również dlatego, że zdają się harmonizować z naszą tożsamością i naszymi przekonaniami lepiej niż wszystko, co ma nam do zaoferowania nasza ojczyzna. (...) To, co odbieramy jako egzotyczne za granicą, może być identyczne z tym, czego na próżno łakniemy w ojczyźnie.

.. Friedrich Nietzsche wprowadził rozróżnienie pomiędzy gromadzeniem danych, tak jak to robią badacze,a uczeni, a wykorzystanie znanych już faktów do wewnętrznego, psychologicznego wzbogacenia. Rzecz zdumiewająca w przypadku profesora akademickiego: o tej pierwszej działalności wyrażał się źle, za to wychwalał tę drugą..Zacytował wypowiedź Goethego" Nie cierpię wszystkiego, co mnie jedynie informuje, nie podnosząc przy tym , czy nie ożywiając mojej aktywności

Podróżowanie łączy się z ryzykiem oglądania rzeczy w niewłaściwym czasie, bez rozwinięcia w porę koniecznej wrażliwości, przeto nowe informacje są równie bezużyteczne i ulotne co naszyjnik z korali bez łączącej jej nici.
Ryzyko potęguje geografia: rozmieszczenie budynków i pomników w miastach , zaledwie parę stóp w kategoriach przestrzeni, ale za to o lata świetlne w kategoriach tego, czego potrzebujemy , by je należycie docenić. Zwiedzając miejsca, do którego nigdy, być może, nie wróćmy, czujemy się w obowiązku podziwiać szereg rzeczy, które nie łączy nic poza położeniem geograficznym i których właściwe zrozumienie wymaga cech rzadko występujących u jednej osoby. Każe nam czuć jednakie zainteresowanie dla gotyckiej architektury jednej ulicy i etruskich starożytności na następnej"

Prędko, prędko, prędko, w pośpiechu, jak żeniec, który w palących promieniach słońca w milczeniu ścina kłosy, nie myśląc o niczym innym (...) Pracuję nawet w południe, w pełnym blasku słońca, szczęśliwy jak cykada (van Gogh).

Van Gogh uwydatnił jedynie proces, w który angażuje się każdy artysta - a mianowicie dokonywanie wyborów, które aspekty rzeczywistości pokazać, a które pominąć. Jak to wiedział Nietzsche, rzeczywistość jest nieskończona i nie da się przedstawić jej w całości.
Van Gogha odróżnia od innych prowansalskich artystów wybór tego, co uważał za istotne.

Malując jakąś część świata artyści mogą otworzyć nam na nią oczy.