Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiedziałem, że istnieje miłość taka jak ta. Nie zmysłowa, lecz czysta, bez namiętności. taka, która nie zważa na wiek i fizyczne ułomności, nie patrzy na to co powierzchniowe, lecz wypływa z głębokiej prawie nieziemskiej więzi.

Samotność – to uczucie, że pod stopami są tylko bezdenne mokradła.

Niepamięć to dobra wróżka. Litościwie zażuca całun zapomnienia na człowiecze myśli. Czas leczy rany. Zło odchodzi w dal.

-Jak, do kroćset, ukryć takie coś przez cały tydzień? - oskarżycielskim tonem zwróciła się
do Ulvhedina. -Jesteś za wielki!
-Mam sobie obciąć głowę?

Plotka wylatuje wróblem, a wraca wołem.

Żadna wina nie jest tak wielka, by człowiek nie umiał z nią żyć. Niepamięć to dobra wróżka(...)Litościwie zarzuca całun zapomnienia na człowiecze myśli. Czas leczy rany. Zło odchodzi w dal...

Jeśli tego pragniesz, możesz teraz skoczyć. Ale nie będziesz miała już więcej żadnej szansy, by żyć, by zrobić coś dobrego w jednym jedynym istnieniu, jakie zostało ci dane. Twój czas jeszcze nie nadszedł. Będziesz go miała dość, by leżeć nieżywa. Dziesiątki tysięcy, może miliony lat...
Ty miałaś tyle szczęścia, by ujrzeć piękno na ziemi. Pomyśl o tych wszystkich, którzy urodzili się martwi lub nigdy się nie narodzili.

Niepamięć to dobra wróżka. Litościwie zarzuca całun zapomnienia na człowiecze myśli. Czas leczas rany, zło odchodzi w dal.

Ulvhedin objął żonę i uścisnął ją delikatnie, by nie wyrządzić krzywdy chłopcu, który znalazł się między nimi. Przez moment stali w milczeniu, zasmuceni.
- Naprawdę trudnego męża sobie wybrałaś - mruknął.
- Należy pogodzić się ze wszystkimi wadami męża - załkała Elisa. - A poza tym uważam, że jesteś dobry. Najlepszy, jakiego znam.

- O, Elisa rozpieszcza cię na wszelkie możliwe sposoby, a ty jej na to pozwalasz. Żyjesz jak pan i łaskawie przyjmujesz uwielbienie.
Ulvhedin, rozżalony, zerwał opaskę z oczu.
- A co ty o tym wiesz, stara wiedźmo? Czy wiesz, co ja daję Elisie w zamian?