Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli chodzi o mnie, to jestem chorym na oryginalność popaprańcem. Nie spodobałem się sobie, gdy przestałem być dzieckiem i postanowiłem ze sobą walczyć, robić sobie na przekór. W ten sposób pozbyłem się korzeni starej osobowości, a jeszcze nie powstała nowa i aktualnie tkwię w dupie nicości i dopiero rodzę się do wielkości, która być może nigdy nie nadejdzie.

Raz wierzę w tajemnicę i w to, że kiedyś do niej się bliżę, że coś ukradnę z ogrodu Hesperyd, a innym razem, że dupa, że nudy, wędrówka znikąd donikąd, prosta hodowla białka farmera psychopaty.

Być może prawdziwa miłość polega na tym, żeby być z kimś do końca sobą. Ale... tak mógłby też powiedzieć esesman sadysta Buchenwaldu. Że katował więźniów z miłości, bo tylko z nimi mógł być do końca sobą.

Każde dziecko to nowa śmierć. Jesteśmy na nią skazani za niewinność. W zemście robimy to samo naszym dzieciom, a one przekazują pałeczkę śmierci coraz dalej i dalej.

- Kryteria typu piękno cielesne i cielesna brzydota w ogóle mnie nie interesują. - A jakie cię interesują? - Dusza.
Powiedz tysiąc razy "cukier" i odpowiedz na pytanie, czy robiło ci się w ustach słodko. A jednak wcale nie kłamałem, mówiąc, że to umysł jest moim najważniejszym kryterium. Bo choć chciałbym podrywać same ślicznotki, których będą mi zazdrościć wszyscy koledzy, to przecież wiem, że to głupie. To umysł jest mną. To on ma wybierać wśród umysłów. A nie wśród twarzy przypadkowych fałd, nie wśród przypadkowych kokonów ciał.
Co ważniejsze? Mózg, czy futerał?

wtuliła się we mnie tak jakoś na zawsze.

Jedyną moją własnością jestem ja sam. A i to nie do końca.

Kiedyś słyszałem na dworcu rozmowę dwóch głuchoniemych w szeleszczących ortalionach. Dialog szelestów.