Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzie popełniłem błąd, jaka decyzja pchnęła mnie na ścieżkę, z której nie mogę już zawrócić. Powinienem to wiedzieć, prawda?

Wszystko, co dawniej uważałem za nudne czy irytujące, teraz, gdy już nie mogę tego robić, nabrało nieodpartego uroku.

To jedna z nielicznych zalet bycia niewidomym: pozbawiony rozpraszaczy człowiek ma naprawdę dużo czasu na myślenie.

Albo ja oszalałem, albo cały świat.

Moja pamięć przypominała wirujący w blenderze koktajl, wspomnienia wynurzały się na powierzchnię i zaraz znikały, a ja nie potrafiłem poskładać z nich niczego sensownego.

Nikt lepiej ode mnie nie wie, że czasem wyobraźnia to przekleństwo.

Zawsze byłem w pewnym stopniu oportunistą: nie walczyłem z życiem, nie miałem wielkich planów, po prostu chwytałem okazje i pozwalałem się nieść fali, wierząc, że zaniesie mnie ona tam, gdzie powinienem się znaleźć.

Ludzi widzę tylko, gdy staną na bardzo jasnym tle, a i wtedy jawią mi się jako złowrogie cienie pozbawione konkretnych konturów.

Osoba, z którą mieszkam, podaje się za Julię, moją żonę, a ja jestem pewien... prawie pewien, że nią nie jest. Barwę głosu ma podobną, owszem, ale nie dokładnie taką samą. I mówi... inaczej. To kwestia doboru słów, akcentów, ogólnie stylu wypowiedzi. Są jeszcze inne rzeczy.

W to, że kobieta przedstawiająca się jako Julia naprawdę jest moją żoną, przestałem wierzyć półtora miesiąca później.

Nazywam się Leon Cichy, niedawno skończyłem trzydzieści cztery lata. Miałem wypadek. Bolało mnie wszystko, a przede wszystkim panikowałem, bo niczego nie widziałem.