Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozwód nie wymazuje pamięci: ludzie, którzy się rozstają, i tak są zmuszeni dzielić te same wspomnienia, robią to tylko w dwóch rożnych miejscach.

Rozwód nie wymazuje pamięci: ludzie, którzy się rozstają, i tak są zmuszeni dzielić te same wspomnienia, robią to tylko w dwóch różnych miejscach".

Pośród chóru niewidzialnych cykad słychać tylko stukot
drewniaków Very i szuranie plastikowych bucików chłopca
w podkoszulku i granatowych spodenkach. Dziecko nie
jest w stanie dotrzymać jej kroku i ciągnie się z tyłu. Vera
przeciwnie, kroczy bardzo pewnie na wysokich koturnach z
błyszczącymi sprzączkami, wysmukła niczym flaming.

Chłopiec nie wie, kto jest jego prawdziwym tatą.
Nigdy nie zapytał o to matki. Prawdopodobnie jeden z
przelotnych fagasów. Jakieś brzydkie tłuste muszysko, które
przed zniknięciem włożyło swoją brzydotę do brzucha Very.
A on jest tego rezultatem. Może dlatego zabroniła mu, by
mówił o niej „mama”. Nazywa ją tak tylko w myślach. Nie
używają też słowa „rodzina”.

W pierwszej chwili idzie na dno, ale potem coś wypycha go do góry. Na szczęście rękawki utrzymują go na
powierzchni tej czarnej zupy. Chłopiec ma jednak takie
wrażenie, jakby basen się przebudził. Nie jest to przyjemne
doznanie. Zaczyna więc ruszać gwałtownie nogami, bardziej
by pozbyć się tego uczucia, niż żeby płynąć.