Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Był dorosłym mężczyzną z kacem i pięciodniowym zarostem, poetą, jak lubił o sobie myśleć, który wynurzył się z płycizn snu, poczłapał z sypialni do pokoju dziecinnego, wyjął dziecko z łóżeczka i je przytulił.

Obok, na niskim stoliku, leżała książka o problemach tego świata, którą kupił wcześniej. Wiedział, że jej nie przeczyta. Miał własne problemy.

Był wresz­cie pi­ja­ny i wolno mu było ją ko­chać, ma­rzyć, że ją od­zy­ska. Jej se­ra­ficz­ne pięk­no, kru­chość drob­nych dłoni, głos z le­ciut­kim ak­cen­tem po spę­dzo­nym w Niem­czech dzie­ciń­stwie, tro­chę ochry­pły, jakby przed chwi­lą krzy­cza­ła. Lecz prze­cież nigdy nie krzy­cza­ła. Ko­cha­ła go, więc to mu­sia­ła być jego wina; jakie to słod­kie, że w li­ście za­pew­nia­ła, że tak nie jest.

Od­wró­ci­ła się do niego, spoj­rza­ła mu głę­bo­ko w oczy i miłym, spo­koj­nym gło­sem, su­ge­ru­ją­cym, że za nic ma pod­glą­da­ją­cy ich świat, ode­zwa­ła się, tym razem w cza­sie przy­szłym, któ­re­go użyła, by te­raź­niej­szość wy­da­ła się ra­cjo­nal­na.