Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głód wzdycha, stygnie, piszczy, płacze, bryzga śliną, wykrzykuje, żebrze, wyprasza, modli się, żąda, spazmuje… Nas skręca, wywraca, przesuwa nami, korci, mdli, morzy, męczy, łamie.

My, +dzieci ojczulka Stalina+ (…) wszystkie skrycie marzymy, żeby jak najszybciej zostać sierotami.

- Tato jest skąpy. Złapał w naszej chacie mysz, udusił ją i sam zjadł. Prosiłam go: ”Tato, tatuśku, dajcie choć raz ugryźć”.
- A on co, nie dał – udaję zdziwienie. - Nie dał?
- Nie.

Głód usiadł na zimnym piecu w naszej chacie i zwiesił swoje czarne nogi.

Głód wysysa mnie jak mrówka wysysa krople słodkiej herbaty z dna szklanki.

Wąsata śmierć, która z natchnioną twarzą wisi na portrecie pod wyszywanym ręcznikiem i patrzy na nas, głodne, wystraszone, sponiewierane.

Strach w mojej głowie zachowuje się niczym czerwony kogut, który wygrzebuje sobie jamkę. Taki zawzięty, bystry, sprytny, czubaty. Grzebień jest jego koroną, pod którą aż się ugina.

Jak jesteś głodny, to i Boga zabijesz.

Człowiek może żyć bez ręku, bez oka, bez ucha... Bez słońca może, bez ziemi, bez chaty... I bez swojej pary i bez dzieci. Bez Boga nawet, bez modlitwy i bez sumienia... Człowiek bez człowieka nie przeżyje, bo tylko żywe ciepło innych ludzi trzyma cię na tym świecie...