Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ci dwaj ludzie próbowali się wspiąć na wodospad z jednego, historycznie uzasadnionego powodu - bo tam był.

Kiedy człowiek jest młody, łatwo mu uwierzyć, że zasługuje właśnie na to, czego pragnie, że jeśli bardzo czegoś chce, ma nadane mu od Boga prawo, by to mieć.

Optymizm jest jednak niebezpiecznie odporny na fakty i przykre doświadczenia. Trudno nam przyznać, że spędzanie czasu na łonie natury często oznacza długotrwałe próżnowanie w celi o wilgotnych nylonowych ścianach – we wnętrzu namiotu.

Burza obdarowała nas mocnym alibi, dzięki któremu nie musimy ryzykować życie podczas próby wytyczenia pierwszej direttissimy na ten przerażający szczyt w górze doliny albo nie musimy wspinać się na kolejną przełęcz, by zrealizować część absurdalnego planu naszego partnera, marzącego o dotarciu do następnego przełomu na wschodzie. Nasze życie jest bezpieczne co najmniej przez następny dzień; odsunęliśmy w czasie niepotrzebną mordęgę; uratowaliśmy twarz – i to wszystko bez bólu lub wyrzutów sumienia. Nie musimy nic robić, możemy spokojnie pogrążyć się we śnie.

Leżałem w łóżku, zwrócony twarzą do ciemnej strony celi, czepiając się myślami przeszłości i przyszłości... Teraźniejsza, otaczająca mnie rzeczywistość, była zbyt okropna, by dało się ją znieść.

Jeśli chodzi o samotne podróże, to jak ostrzegał w 1933 roku Victor F. Nelson (więzień skazany na dożywocie i ekspert w sprawach dotyczących długotrwałej samotności) „człowiek, w większości wypadków, jest bardzo kiepskim towarzyszem dla samego siebie; jeśli musi radzić sobie ze sobą przez dłuższy czas, nabiera głębokiej odrazy i pogrąża się w stanie dręczącego niepokoju, co sprawia, że szuka jakiegokolwiek wyjścia z tej sytuacji”.

Nuda stanowi bardzo rzeczywiste, choć na pozór niewinne zagrożenie. Blaine Harden z „Washington Post” napisał kiedyś: „Nuda zabija; tych, których nie zabija, okalecza, tych zaś, których nie okalecza, wykrwawia, wysysa jak pijawka, aż jej ofiara staje się blada, nijaka, ponura. Przykłady można mnożyć... Szczury przetrzymywane w odosobnieniu, w komfortowych warunkach, wkrótce stają się nerwowe, poirytowane, agresywne. Ich ciała drżą niekontrolowanie, ogony się łuszczą”. Dlatego też każdy podróżnik, oprócz umiejętności, takich jak posługiwanie się mapą i kompasem, zapobieganie otarciom i opatrywanie ran, musi też przygotować się mentalnie i materialnie do walki z nudą, jeśli nie chce, by „łuszczył mu się ogon”.

Obsesja to ciekawa rzecz. Można tylko spekulować, jaki element wychowania albo układu chromosomów zamienia ludzi w fanów bejsbolu, z innych robi zapalonych motocyklistów, a jeszcze innym każe poświęcać życie wyhodowaniu idealnego pomidora.