Jesteśmy społecznością, która kocha książki

SĄ RZECZY ZAPISANE GWIAZDAMI NA NIEBIE, PEWNE JAK NADCHODZĄCY ŚWIT I ZAPADAJĄCA NOC, I NIC, ŻADNE WYSIŁKI ŚMIERTELNYCH ICH NIE ZMIENIĄ.

Z pewną goryczą pomyślała, że taki nastał teraz czas. Nikt nie mógł być pewny nikogo. Żona męża, przyjaciel druha, siostra brata.

Wszystko pochłonie morze: doczesne troski, obawy, zazdrość i nienawiść, przeszłe miłości i przyjaźnie. Woda oczyści jego duszę, zerwie więzy z tym światem, nim wstąpi na ostatnią z dróg. Niech odpłynie wolny w ramiona Modron.

Wszystko prędzej czy później umiera. Motyl, koń, żółw, lud, miasto, język, idea, las, morze, ty, ja...

Każdy ma wspomnienia, które bolą. Chwile, których się wstydzi, decyzje, które pragnąłby cofnąć.

Żaden sen nie jest tak straszny, jak straszna może okazać się rzeczywistością.

Zapłacę cenę, jakiej zażąda morze!

Jest taka piosenka – westchnęła Aletha, przymykając oczy i pocierając skronie. – O deszczu nad Dzielnicą Luster. Nad Dzielnicą Luster pada, niebo płacze, płacz ty też, patrzy na nas Em-Da-Nan, Władca Siedmiu Wież… Tu prawie nigdy nie ma deszczu, nawet jeżeli leje nad całym krajem. Wszyscy traktują to jako zły znak. Stanie się coś niedobrego.