Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stoczyłyśmy wielką bitwę o język, jakim należy mówić o gwałcie, aby ludzie przestali obwiniać ofiary. Zwięźle formułuje to maksyma: przyczyną gwałtu jest gwałciciel.

Dyskryminacja to szkolenie z braku empatii dla tych, którzy jakoś się od nas różnią - trening, który każe nam uwierzyć, że różnice są wszystkim, a współczłowieczeństwo niczym.

Empatia to opowieść, którą sobie opowiadamy, by inni ludzie stali się dla nas realni, byśmy mogli współodczuwać z nimi i dla nich, dzięki czemu stajemy się więksi, lepsi i bardziej otwarci.

Mi­zo­gi­nia i ho­mo­fo­bia to dwie for­my nie­na­wi­ści wo­bec wszyst­kie­go, co nie jest pa­triar­cha­tem.

Uważność, słuchanie, patrzenie, wyobrażanie sobie cudzych przeżyć to podstawowe akty empatii wyprowadzające nas poza granice własnego doświadczenia.

O ile zdołałam ustalić, być kobietą oznacza wiecznie robić coś źle. A przynajmniej tak jest w patriarchacie.

z pozycji dominującej nie widzi się innych, widzi się tylko siebie; przywilej często ogranicza i zaśmieca wyobraźnię.

Notabene, dyskryminację i przemoc uważa się za "sprawę kobiecą" wyłącznie dlatego, że na ogół ofiarami są kobiety; jednak na ogół sprawcami są mężczyźni - więc może powinno się mówić o "sprawie męskiej".

Organizacja życia wokół bycia szczęśliwym, uznanie szczęścia za główny życiowy cel przeszkadza w osiągnięciu realnego szczęścia.

Kobieta w liczbie pojedynczej, która musi wyjść za mąż i rodzić dzieci i której zadaniem jest wpuszczać w siebie mężczyzn i wypuszczać z siebie potomstwo, jakby była czymś w rodzaju windy dla gatunku.

Nietrudno dostrzec, że ustawodawstwo, które rzekomo broni praw istot nienarodzonych kosztem praw kobiet noszących owe istoty w brzuchu, w gruncie rzeczy skupia się na prawie mężczyzn i państwa do władzy nad kobiecym ciałem; nietrudno dostrzec, że odmowa dostępu do antykoncepcji i aborcji to atak na autonomię i sprawczość kobiet.

Bywa, że prawo i władze uniwersytetu bardziej niż losem ofiar przejmują się losem kampusowych gwałcicieli i częściej uznają ich zeznania za wiarygodne. Trudno się więc dziwić, że ocalałe kobiety niechętnie współpracują z organami ścigania i milczą, tracąc prawo do sprawiedliwego procesu, natomiast winowajcy uchodzą bezkarnie i swobodnie gwałcą dalej, bo żyjemy w społeczeństwie, w którym tylko 3 procent gwałcicieli odsiaduje wyrok za swój czyn.

Bez znaczenia jest, jakie masz zdanie jako kobieta: jeśli zapuścisz się na zwyczajowo męskie terytorium, zawsze spotkasz się z agresją. Wywołuje ją nie to, co mówisz, ale sam fakt, że się wypowiadasz.

Status quo definiuje się przez to, kto jest, a kto nie jest słyszany. Ci, którzy je uosabiają - często kosztem niesłychanego wewnętrznego milczenia - przesuwają się do centrum; ci, którzy uosabiają to, czego nie słychać, którzy mogą zakłócić spokój ludzi karmiących się milczeniem, są wyrzucani poza nawias. Redefiniując to, czyje głosy są cenne, na nowo definiujemy nasze społeczeństwo i jego wartości.

Za pomocą języka bierzemy ślub, głosujemy, ogłaszamy werdykty, wydajemy rozkazy - albo nie, jeśli nie mamy takiej władzy. Gdy pan mówi do niewolnika "chcę jeść", wydaje polecenie; w ustach niewolnika te słowa są błaganiem; zakres posiadanej władzy zasadniczo wpływa na znaczenie i skutki ich słów, na to, co można - albo nie - zrobić przy ich użyciu.

Głęboko porusza mnie fakt, że nasza planeta z ekologicznego punktu widzenia niedługo w ogóle nie będzie nadawała się do życia, jednak na razie nie bardzo nadaje się do życia dla kobiet, które nie mogą swobodnie i bez lęku chodzić po ulicach; dopóki więc dźwigamy takie praktyczne i psychologiczne brzemię, nasza moc jest poważnie ograniczona.

Niemożność opowiedzenia swojej historii to śmierć za życia (...).

Wstyd na­ka­zu­je lu­dziom mil­czeć, czę­sto przez ca­łe ży­cie, a tak­że izo­lo­wać się od in­nych; za­bra­nie gło­su sprzy­ja wspól­no­cie i ak­tyw­no­ści spo­łecz­nej.

Te upar­te żą­da­nia, by ko­bie­ty za­cho­wy­wa­ły się ina­czej w prze­strze­ni pu­blicz­nej bądź że­by po pro­stu da­ły spo­kój i zo­sta­ły w do­mu, by­ły – i są na­dal – ko­lej­ną wer­sją sche­ma­tu ofia­ra-jest-sa­ma-so­bie-win­na. Za­miast wspól­nie prze­kształ­cić prze­strzeń pu­blicz­ną, aby ko­bie­ty (a tak­że męż­czyź­ni) mo­gły bez­piecz­nie cho­dzić po uli­cach, wciąż ob­wi­nia się ata­ko­wa­ne przez męż­czyzn ko­bie­ty, gdyż dzię­ki te­mu moż­na uznać męż­czyzn za nie­win­nych. Je­śli więc od­czu­wam za­chwyt zwią­za­ny z tym, że w tym ro­ku prze­czy­ta­łam wię­cej trans­kryp­cji z roz­praw gwał­ci­cie­li; wię­cej ze­znań ofiar; wię­cej pro­to­ko­łów po­bić, za­bójstw i gróźb ka­ral­nych; wię­cej twe­etów o gwał­tach oraz mi­zo­gi­nicz­nych wpi­sów niż w cią­gu ca­łe­go swo­je­go ży­cia, to dla­te­go że prze­moc wo­bec ko­biet sta­ła się spra­wą pu­blicz­ną. Na­resz­cie.

Gwałt w na­szej kul­tu­rze jest tak po­wszech­ny, że za­słu­gu­je na na­zwę epi­de­mii. W koń­cu jak ina­czej ma­my na­zwać coś, co bez­po­śred­nio do­ty­ka jed­ną na pięć ko­biet (i jed­ne­go na sie­dem­dzie­się­ciu je­den męż­czyzn) w na­szym kra­ju, a w for­mie gróźb – wła­ści­wie nas wszyst­kie; coś tak wszech­obec­ne­go, że od­mie­nia ca­ły nasz spo­sób ży­cia, myś­le­nia i po­ru­sza­nia się w świe­cie? W rze­czy­wi­sto­ści nie­zwy­kle rzad­ko się zda­rza, aby ko­bie­ta za­rzu­ci­ła ko­muś gwałt tyl­ko dla­te­go, że chce mu za­szko­dzić. We­dług naj­bar­dziej wia­ry­god­nych ba­dań fał­szy­we zgło­sze­nia sta­no­wią oko­ło dwóch pro­cent ogó­łu, a za­tem dzie­więć­dzie­siąt osiem pro­cent to zgło­sze­nia praw­dzi­we. Ale na­wet po­wyż­sze da­ne nie ozna­cza­ją, że te dwa pro­cent to zgło­sze­nia fał­szy­we, bo zgło­sze­nie, że ktoś nas zgwał­cił, mi­mo że tak nie by­ło, nie jest toż­sa­me z za­rzu­tem, że zgwał­cił nas kon­kret­ny czło­wiek.

Longton dowodzi, że pornografia oprócz cech rozrywkowych ma również moc instruktażu. Przywołuje przykłady dowodzące, że spory odsetek chłopców i młodych mężczyzn uważa męską satysfakcję za swoje prawo, prawa kobiet zaś za nieistotną bzdurę; przytacza także dane o gwałtach na randkach i liczbie mężczyzn, których podnieca kobiecy ból, co jej zdaniem ma związek z kulturą porno.

Według ostatnich badań Światowej Organizacji Zdrowia trzydzieści osiem procent zamordowanych kobiet w skali globu ponosi śmierć z rąk swoich partnerów.

Weźmy pogróżki wobec analityczki mediów Anity Sarkeesian, która ośmieliła się skomentować seksizm w grach komputerowych - nie tylko grożono jej śmiercią, lecz także zapowiedziano masakrę kobiet na jej wykładzie na Uniwersytecie Utah, a przecież nie ona jedna dostawała takie groźby.

Naj­wyż­sze wła­dze na­sze­go kra­ju wzy­wa­ją męż­czyzn, by wzię­li od­po­wie­dzial­ność nie tyl­ko za wła­sne czy­ny, ale tak­że za po­stęp­ki in­nych męż­czyzn – by sta­li się no­śni­ka­mi zmian.

Znie­czu­le­nie na krzyw­dę jest sed­nem rze­czy, nie jej mar­gi­ne­sem – klę­ska em­pa­tii i sza­cun­ku nie jest spra­wą mar­gi­nal­ną, lecz klu­czo­wą.

To, co na­zy­wa­my uprzej­mo­ścią, czę­sto ozna­cza wy­uczo­ne prze­ko­na­nie, że cu­dzy kom­fort jest waż­niej­szy. Nie po­win­no się go za­kłó­cać, w prze­ciw­nym ra­zie ro­bi­my coś złe­go, bez wzglę­du na oko­licz­no­ści.

Mil­cze­nie i wstyd są za­raź­li­we – ale mo­wa i od­wa­ga rów­nież. W tej chwi­li, kie­dy ko­bie­ty za­czy­na­ją mó­wić o swych do­świad­cze­niach, na­tych­miast po­ja­wia­ją się in­ne, pra­gną­ce wes­przeć przed­mów­czy­nie i po­dzie­lić się wła­sny­mi prze­ży­cia­mi. Wy­pa­da jed­na ob­lu­zo­wa­na ce­gła, po­tem ko­lej­na, aż wresz­cie ta­ma pę­ka i wo­dy ru­sza­ją.

Do cze­go chcia­ła­bym do­łą­czyć wła­sną wer­sję „re­gu­ły Le­wis” („wszyst­kie ko­men­ta­rze na te­mat fe­mi­ni­zmu uza­sad­nia­ją fe­mi­nizm”): nie­zli­cze­ni męż­czyź­ni, któ­rzy ata­ku­ją ko­bie­ty oraz każ­de­go, kto sta­je w ich obro­nie, by udo­wod­nić, że ko­bie­ty nie są ata­ko­wa­ne, a fe­mi­nizm nie ma re­al­nych pod­staw, naj­wy­raź­niej nie poj­mu­ją, iż wła­śnie udo­wod­ni­li, że jest wręcz od­wrot­nie.