Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kocham cię mamo. Możesz przestać walczyć. Już dobrze. Damy sobie radę. Chcę, żebyś przestała cierpień. Chcę, żebyś odeszła.

Właśnie przekraczałem bramę szkoły, gdy zabrzęczał mój telefon. Esemes od taty: ,,Miłego dnia. Do zobaczenia o 4. Idziesz potem pograć w piłkę?’’ ,,Nie tato, nie idę potem pograć w piłkę. Nie grałem w piłkę od miesięcy. Wciąż ci to powtarzam… ‘’ Nie odpisałem – nie było sensu. On i tak nigdy mnie nie słucha.

Dawny Alfie z pewnością by usiadł obok niej i normalnie porozmawiał. Zapytałby o nią i opowiedział jej wszystkie szkolne plotki. Ale ten Alfie jest zmęczony. Ten Alfie nie ma w swoim życiu miejsca dla innych ludzi i ich problemów. Więc ten Alfie ruszył do domu, próbując o niej nie myśleć.

- Czy to jest gazeta, którą zawsze kupowała mama?
- Co? Nie... Nie pamiętam. Tylko tę mieli w sklepie. Kupiłem ją, żeby poczytać o meczu, który szczerze mówiąc był fatalny.
Nie chcę słuchać o meczu. Chcę słuchać o mamie.
- To ta sama. Jestem pewien. Mama zawsze rozwiązywała tę krzyżówkę. Pamiętasz? Lubiła ją.
- Może. To była ostatnia gazeta, jaka została w sklepie.
- Uwielbiała krzyżówki.
- Alfie. Nie powiedziałeś mi, jak ci minął dzień. Poszedłeś pograć w piłkę?
- Ja już nie gram w piłkę. Mówiłem ci.

Nie rozumiałem go. Zachowywał się tak, jakby chciał zapomnieć.
- Ciebie to nawet nie obchodzi, prawda? Chciałeś tego.
- Co takiego ? Czego chciałem?
- Chciałeś , żeby umarła. Po prostu żałujesz, że to tyle trwało.

Wiedziałem dokładnie, dokąd idę: Do Alice. Do jedynej osoby, która w tej chwili wydawała mi się prawdziwa. Do jedynej osoby, która sprawiała wrażenie równie wściekłej i zagubionej jak ja.

- Dlaczego nie grasz teraz w żadnej szkółce?
- Mógł grać. Ale wolał poczekać. Mieliśmy ciężki okres w domu, jego mama chorowała. To nie był dobry moment. To byłaby dla niego za duża presja.
To było niepodobne do taty, mówić tak otwarcie o tych sprawach.

- Czuję wyrzuty sumienia.
- Dlaczego?
- Bo nie mogę się zachowywać tak jak kiedyś. Nie mogę udawać, że wszystko jest w porządku. Jak mógłbym znowu być dawnym sobą? Grać w piłkę, spotykać się z kolegami z drużyny.
- Nikt cię nie prosi, żebyś udawał Alfie. Twoja mama na pewno by nie chciała, żebyś się tak czuł, prawda? Nie chciałaby, żebyś się obwiniał.
- Czuję, że ją zawiodłem…
- Nie. Nie zawiodłeś jej, Alfie. Ale szczerze mówiąc, wydaje mi się, że zawodzisz ją teraz, myśląc w ten sposób.
- Chcę ją uszczęśliwić.
- To przestań się ranić. Przestań żyć przeszłością. Nie przywrócisz jej życia. Ale możesz żyć w taki sposób, w jaki ona chciała, żebyś żył.

- Ja chcę, żebyśmy obaj byli szczęśliwi.
- I będziemy synu. Małymi kroczkami, ale to osiągniemy. Mamy siebie nawzajem.

- Niedługo przestanie tak boleć. Przekonasz się, Alfie. Ból zelżeje, obiecuje ci to.
Zamknął oczy, teraz już rozumiejąc. Wkrótce to przestanie tak boleć. Po prostu trzeba było czasu.

Wszyscy mamy blizny. W środku i na zewnątrz. Dzięki nim jesteśmy tym, kim jesteśmy.