Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Śmierć to nie tylko kres czyjegoś życia, lecz także koniec pewnej rzeczywistości przypisanej danemu istnieniu. Umierasz i kawałek świata umiera wraz z tobą.

Świat, taki czy inny, każdy ma swoją historię i swoje przemijanie. Po latach zostają z tego wszystkiego tylko urywki zdarzeń; jedne tkwią głęboko w pamięci, a inne gdzieś uciekają.

Co tam bałagan, zawsze można posprzątać, poukładać rzeczy w należytym porządku. Gorzej z poukładaniem w sobie niepokornych myśli, odzywających się z dna duszy pragnień, zwłaszcza gdy bliscy zdają się pochodzić z innego świata.

Nic nie można zrobić, gdy z naszego życia odchodzą bliscy ludzie. Pewnego dnia łapiemy się na tym, że jeszcze wczoraj, przedwczoraj, ubiegłego lata byli tu wszyscy, a ……… .
Dobrze, że świat nie staje przez to w miejscu, a my razem z nim. Codzienność narzuca nam pewne działania, a każde – takim czy innym stopniu – wymaga skupienia na nim myśli. To dobrze, bo gdy kogoś zabraknie, ból i tęsknota muszą ustąpić nieco miejsca codzienności, inaczej można by zwariować.

Wyjdź z kuchni, znajdź zachodnie okno, otwórz je i spluń osiem razy pod wiatr. Jeśli nie ma wiatru, wcale się nie bierz do gotowania.

Wtedy po raz pierwszy Konstancja pomyślała, że śmierć to nie tylko kres czyjegoś życia, lecz także koniec pewnej rzeczywistości przypisanej danemu istnieniu. Umierasz i kawałek świata umiera wraz z tobą.