Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Być może czasami najlepiej jest być niewidomym, wtedy widzi się rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, a nie pozwala się oślepić ich wyglądowi.

Najważniejszą rzeczą w życiu jest uświadomić sobie, co chce się osiągnąć i wprowadzić to w czyn; to najważniejsza rzecz w każdym życiu, na każdym jego etapie.

Mam nadzieję że nie przestraszyłam go, ofiarowując mu swoją miłość, ale od pierwszej chwili wiedziałam, że jest to mężczyzna, którego mogłabym pokochać całą duszą i całym ciałem, oddać mu całą siebie i czuć się obdarowaną.

Nie lubię ludzi, którzy się skarżą. Tak łatwo skupić się wyłącznie na własnych kłopotach, nie dopuszczając do siebie kłopotów czy trosk innych ludzi.

Wiesz, Jacques, naszemu światu brakuje miłości. Czasami wydaje mi się, że gołębie to ostatni kochankowie Paryża. Nasze czasy są pełne seksu, ale niewiele w nich prawdziwej miłości, miłości, która zbliża wszystkie stworzenia, która pozwala im znaleźć wyraz dla uczuć wobec innego stworzenia, ważnego i cennego dla nich.

Pamiętaj, że przez lata samotności wykształciłeś sobie pewne nawyki, podobnie jak i ja. Cenimy sobie naszą samotność w równym stopniu, jak czasami jej nienawidzimy.

(...)nie zawsze wiemy, czego chcemy tak naprawdę.

Życie jest zbyt krótkie, zbyt ważne, by je zmarnować.

...na tak wiele sposobów wniosłeś światło w moje życie.

Lecz w gruncie rzeczy nikt nie zna swojego wyglądu, wszyscy wyglądamy inaczej w każdej chwili i w każdych oczach, nawet własnych oczach.

Każdy z nas cierpi na własną ślepotę.

(...) Cenimy sobie naszą samotność w równym stopniu, jak czasami jej nienawidzimy.

Boże, tak trudno jest wyzbyć się chęci posiadania przedmiotów i ludzi, których się kocha.

Najlepszy sposób, żeby sobie zapewnić uznanie w roli kucharza, to trzymać gości o suchym pysku tak długo, aż prawie zejdą z głodu.

Prawdopodobnie człowiek, który ma w życiu wystarczająco dużo miłości i akceptacji, nigdy niczego nie stworzy, nic nie zrobi. Jest samowystarczalny. Można by w ten sposób położyć koniec istnieniu wszystkich pisarzy, poetów, malarzy, piosenkarzy, muzyków, polityków, większości tych, którzy posuwają naprzód nasz świat, a przynajmniej walczą o łączność między ludźmi.

...naszemu światu brakuje miłości.Czasami wydaje mi się,że gołębie to ostatni kochankowie Paryża. Nasze czasy są pełne seksu, ale niewiele w nich prawdziwej miłości, miłości, która zbliża wszystkie stworzenia, która pozwala im znaleźć wyraz dla uczuć wobec innego stworzenia, ważnego i cennego dla nich.

Mamy dziś mnóstwo seksu, ale niewiele miłości, tej miłość, która zbliża wszystkie stworzenia, pozwala jednej istocie wyrazić uczucia do drugiej, tak że obie wiedzą, jakie są ważne i drogie dla siebie nawzajem.

(...)ale nauczyłem się już, że strzegąc swoich tajemnic, trudno jest utrzymać przy życiu miłość.

Wszyscy jesteśmy ślepi na tak wiele sposobów.

W każdym z nas siedzi dwoje ludzi o jednej twarzy i jednym ciele.

Czasami może najlepiej być ślepym, bo wtedy się widzi wszystko takim, jakim jest naprawdę, człowieka nie zaślepia wygląd zewnętrzny.

Miłość nie odrzuca, włącza w siebie wszystko

Nikt tak naprawdę nie patrzy na siebie, Mirabelle, nawet jeśli możemy widzieć. Może tak jest właśnie najlepiej, w ten sposób nie tracimy naszych złudzeń.

Miłość nie wyklucza poza nawias; miłość bierze w nawias wszystko.

Znam to potworne uczucie, że się zmarnowało kawał życia, nawet jeśli to nieprawda. Potworne uczucie pustki. A najtrudniej jest właśnie wtedy, kiedy to nieprawda, kiedy się wie, że to nieprawda tak jak ja wiem teraz.

Tak łatwo skupić się wyłącznie na własnych kłopotach, nie dopuszczając do siebie kłopotów czy trosk innych ludzi.

Sekrety zabijają miłość.

Nasze umysły zlały się w jedno, tworząc nasz własny, osobisty świat, czułam, że chcę go przytulić, pocałować, sprawić, by i on mnie pokochał.
Czy inni ludzie też to czują? Czy to właśnie mają na myśli, kiedy mówią, że są zakochani?

Mało kto korzysta z przyrodzonych darów. Dopiero kiedy straci jeden, zaczyna odnajdować i doceniać pozostałe.

Zadaniem mechaniki jest uczynienie wszystkiego tak przewidywalnym, jak tylko to możliwe, zlikwidowanie jakiegokolwiek prawdopodobieństwa błędu. Sztuka zaś to przeżywanie z możliwością błędu.