Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektóre rodziny grywają w krokieta, inne w karty. Niektóre przesiadują nad jeziorem i łowią pstrągi. My nie robiliśmy żadnej z tych rzeczy. Naszą główną rozrywką było czytanie i opowiadanie historii.

- Piszę - powiedział w końcu, patrząc mi w oczy, co rzadko robił - bo to jedna z niewielu rzeczy, które wydają mi się realne (...) To jedyny poza śmiercią sposób na to, by zatrzymać czas.

To samotne uczucie nie spać, podczas gdy wszyscy inni leżą bezpiecznie w objęciach Morfeusza.

Lepiej jest milczeć i być wziętym za głupca, niż przemówić i potwierdzić, że w istocie się nim jest.

Prawdziwym testem dla człowieka nie jest to, jak się zachowuje, kiedy wszystko idzie dobrze, lecz to, jak radzi sobie z życiem, kiedy wszystko wokół niego się wali.

[bohater tłumaczy, czemu cichcem wyniósł z biblioteki ponad 100 pozycji - przyp.] "I zaczął wykładać swoją szczegółową, choć jeszcze nie w pełni ukształtowaną teorię dotyczącą psychologicznej gotowości ludzkiego umysłu do przeczytania danej książki w danym momencie. Tłumaczył jak ważne, nie, wręcz krytyczne było dysponowanie książką, którą człowiek chciał przeczytać, gdy tylko poczuł przypływ inspiracji. Sedno jego wywodów można było streścić następująco: gdy uznasz, że chcesz coś przeczytać, musisz mieć to w zasięgu ręki, żeby móc natychmiast zanurzyć się w lekturze.

Nie ma w ludzkim życiu nic bardziej wyjątkowego czy bardziej cennego niż śmiejące się dziecko.

W dzieciństwie, leżąc na zewnątrz pod rozgwieżdżonym letnim niebem, oglądałem firmament odległych słońc z nadzieją, ciepłem i optymizmem. W miarę jak dorastałem, często zwracałem się ku niebu, szukając w nim otuchy, i znajdowałem pocieszenie w świadomości, jak niewiele znaczę w kontekście bezkresnego i enigmatycznego wszechświata.