Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No, czyż może choć trochę szanować siebie ten, kto nawet w uczuciu własnego poniżenia pokusił się znaleźć rozkosz?

Po dwa razy dwa nic już oczywiście nie pozostaje nie tylko do roboty, ale nawet do poznawania. Wszystko, co wtedy będzie można uczynić - to spakować swoje pięć zmysłów i pogrążyć się w kontemplację. Przy świadomości zaś wynik wypada wprawdzie jednakowy, czyli że też nie będzie nic do roboty, ale przynajmniej można czasem samemu się wychłostać, a to bądź co bądź pokrzepia. Chociaż to zacofanie, ale zawsze lepsze niż nic.

A może człowiek pożąda nie tylko błogostanu? Może równie mocno nęci go cierpienie? Może z cierpienia właśnie odnosi tyle samo korzyści, co z błogostanu?