Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Wiedziałem, że jesteś w żałobie, od chwili, gdy się tu pojawiłaś. Masz ten osobliwy wyraz twarzy, jakbyś umarła, ale wciąż tu jesteś. Umiem go zauważyć".

To zawsze będzie trudne, bez wględu na to, ile czasu upłynie. To zawsze będzie cię bolało, szokowało i odbierało ci oddech, gdy obudzisz się w nocy i zdasz sobie sprawę, że to wcale nie jest tylko jakiś straszny koszmar. Nawet teraz zdarzają mi się dni, kiedy nie chcę wstawać z łóżka, nie chcę się z nikim widzieć, więc z nikim się nie widzę i czekam, aż dzień się skończy.

Wątpię żeby zwróciła na to uwagę. Jeśli była tak samo otępiała jak ja, pewnie niewiele do niej docierało. Ludzie chcą mi opowiadać o swoich przejściach, o swojej stracie, jakby to miało mi jakoś pomóc. Niby jak? Kiwam tylko głową, wyłączam się i nie słucham. Nie dbam o to, przez co przechodzili inni. Nie jestem w stanie. I nikt do końca nie wie, przez co ja przechodzę, nawet jeśli wydaje mu się, że to rozumie”.

Nie ma takich słów, które byłyby w stanie oddać potęgę bólu i żałoby, w których była pogrążona. Jak można opisać uczucie wszechogarniającej pustki? Smutku przygniatającego ciało do ziemi, jakby do każdego mięśnia przyczepiony był ołów. Jak opisać tę rozpacz, przytłaczające pragnienie zniknięcia z powierzchni ziemi"?

Straciłaś córkę, Grace, a ja nie jestem nawet w stanie wyobrazić sobie bólu,
przez jaki przechodzisz. Ale kocham cię, tak bardzo cię kocham.
Jestem twoją mamą i nie zamierzam przechodzić przez to samo, rozumiesz?

Dziś w Wielkiej Brytanii sepsa zabije okołu stu osób. Sto rodzin straci kogoś bliskiego. Rodzin podobnych do mojej, podobnej do Waszej...