Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy wiek ma swój urok i niedostatki. Jeśli szukamy ograniczeń, zawsze je znajdziemy. Chodzi o to, żeby wywalczyć sobie w życiu przestrzeń dla siebie. Do samorealizacji, do działania.

Myślę, że nigdy nie doceniamy tego, co mamy. Z drugiej strony, jeśli przestajemy marzyć i chcieć więcej, stajemy się żywymi trupami.

Autor tworzy świat swojej książki, ale powinien on wyrastać ze zrozumienia ludzkich trosk, dylematów, problemów i stanowić na nie jakąś odpowiedź. Autor nie może uciekać od tego, czym żyje lub może żyć jego czytelnik. Zapraszając do własnego świata, autor musi jednocześnie podrzucić znajome tropy, pokazywać to, co bliskie, a nie wydumane.

Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają, że to dobrze, jeśli ludzie się wzajemnie uzupełniają w związku, wnosząc do niego inne charaktery, ale jej taki pogląd jawił się jako idiotyczny wręcz niebezpieczny stereotyp. Po co bowiem tracić czas na to, żeby szukać płaszczyzny porozumienia, wzajemnie się docierać? Po co tracić część tożsamości, spotykając się gdzieś w połowie drogi, albo udawać, że inność drugiej osoby na wzbogaca, skoro tak naprawdę nas denerwuje? Nie łatwiej i nie logiczniej jest po prostu dobrać się na zasadzie podobieństw, będąc z kimś mającym zbliżone do nas preferencje, priorytety i pomysły na życie?

Tak, to polska specyfika. Emocjonalne komentarze pod artykułami w zagranicznych serwisach to rzadkość, a u nas reguła.