Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdziwie stajemy się sobą nie przez podkreślanie swojej wielkości, ale przez służbę.

Psalmy należące do objawienia Bożego są od strony ludzkiej modlitwami całych pokoleń ludzi wierzących, wypróbowanymi przez czas i różne sytuacje. Dlatego są dla nas także szkołą mądrości życia.

Brak świadomości istnienia złych dynamizmów w naszym sercu powoduje, że żyjemy w złudzeniu, mając pozorne poczucie wolności. Ponadto beztrosko mniemamy, iż jesteśmy dostatecznie mądrzy sami dla siebie i najlepiej wiemy, co nam naprawdę potrzeba. Taką fałszywą świadomość można stosunkowo łatwo zweryfikować, podejmując jakiś rodzaj zobowiązania, poddając się pod rygor prawa lub ascezy.

Życiem duchowym rządzą bardzo ścisłe prawa, które są stałe i niezmienne. Ich rozpoznanie nie jest łatwe ze względu, z jednej strony, na wielowątkowość doświadczeń wewnętrznych, dalej ze względu na naszą subiektywność i ogromny wpływ naszych wyobrażeń i pragnień na sposób postrzegania i oceniania tych doświadczeń, a ponadto ze względu na to, że te prawa działają niejako z opóźnieniem.

U Ewagriusza człowiek jest aż do końca życia uczniem, który stopniowo poznaje, co jest dobre, a co złe.

Pojęcie serca powtarza prawdę o nas: istnieje w nas misterium niedostępne bezpośrednio, wymykające się naszej świadomości i rozumowi, w którym dokonujemy konkretnych wyborów. Jednak przez te wybory dokonuje się w owym misterium przed Bogiem wybór życia lub śmierci na wieki. Zatem wyraża ono tę samą prawdę o nas jako o tych, którzy przez swoje wybory w zwykłym życiu uczestniczą w akcie stwarzania siebie do pełni istnienia.