Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie w depresji, jeśli nie doszli do kresu, widzą więcej niż inni, którzy oślepieni są złudzeniem. W depresji znikają złudzenia, czyli zasłony, parawany, pozory, ubrania i nawet bielizna, człowiek i świat jest zupełnie nagi, czasami obrany ze skóry, widać ścięgna i kości.

Chorzy na nowotwór w większości żyją nadzieją, chorzy na depresję tej nadziei są pozbawieni. Ich świat jest inny. Nie myślą racjonalnie, nie są sobą. Dlatego nowotwór duszy czyni większe spustoszenie.

Noc, mimo niepewności snu, który jest chemiczny, mdły, chwiejny, noc, mimo wszystko, niesie pewną nadzieję. Na chwilę nieobecności. Skoro obecność boli, nieobecność wydaje się być luksusem.

Godziny przepływały przeze mnie. Nie potrafiłem ich dokładnie obejrzeć, czasami przypominały wieloryby, czasami foki, częściej bryły lodu.

Bo nie ma bardziej okrutnej celi niż własna głowa.

Depresja próbuje odebrać nam wszystko....(...) A co jest ważniejsze niż miłość i czułość? Czułość uważam za najważniejsze ludzkie doświadczenie. W ciężkiej depresji serce jest zamrożone, więc nie ma uczuć. Co wart jest bez nich człowiek?

Winnych ciężkich zbrodni nie powinno się skazywać na karę dożywocia, a tym bardziej na karę śmierci. Jedynie kara depresji jest odpowiednia. Problem, że uznano by to za wskrzeszenie tortur bardziej okrutnych niż te, które aplikowano w przeszłości, gdyż tortur wieloletnich.

Po kilku miesiącach już wiem - ja też cierpię za ludzkość, chociaż ona na to nie zasługuje. Ludzkość ma w jelicie grubym moje cierpienie. Wołam: "Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił". Nie wierzę w Boga, a jednak czuję, że mnie opuścił, skurwysyn!