Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy dwoje ludzi jest bardzo blisko, odruchowo czują potrzebę, by szeptać. A to dlatego, że ich serc też nie dzieli wiele i głośno wypowiadane słowa są zbędne.

Wszyscy jesteśmy wykorzystywani(...) I nic nie możemy zrobić, żeby ci, których kochamy, nie zadawali nam bólu. Bezustannie.

(...) może właśnie to stanowi o dorastaniu: zrozumienie, że ludzie nigdy nie są całkowicie źli albo dobrzy.

Serce, rozbite wiele tygodni temu na kawałki, w tamtej chwili zmieniło się w pył.

Serce w mojej piersi jest na najlepszej drodze, by znów stanowiło całość. Dobrze się z tym czuję. Może kiedyś znikną z niego wszystkie pęknięcia, lecz w głębi duszy się domyślam, że zostanie na nim cieniutka otoczka szarego popiołu. Szczypta bólu.
Ale i z tym się pogodziłam.

Zadziwiające, ale nie poczułam bólu i tylko moje serce eksplodowało w chmurę pyłu.

W milczeniu wpatrywałam się w plecy Davida. Niósł Charlie tak, że jej głowa spoczywała na jego ramieniu. Miała wprawdzie zamknięte oczy, lecz byłam gotowa przysiąc, że wcale nie jest nieprzytomna. Wyglądała raczej jak kobiety z dziewiętnastego wieku, które padały zemdlone, by zwiększyć dramatyzm swojego wystąpienia. Jeśli z nich właśnie brała przykład, musiałam przyznać, że jest świetną aktorką. Zmyliła przecież Walta.