Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie broni należało się bać, a ludzi nią władających.

- Boje się przewrócić - wydukałam po kolejnym niepewnie postawionym kroku.
- Ptaszynko, przecież nie pozwolę, żebyś upadła.

Anthony Davies stał się dla mnie najważniejszą osobą, a moje bijące szaleńczo serce ogrzewało mnie po same czubki palców. Czy byliśmy sobie pisani? Tak, zdecydowanie tak. Anthony Davies był najpiękniejszym przypadkiem w całym moim życiu.

Wszystkie potwory najbardziej lubią strach. I wcale nie czają się pod łóżkiem, bestie stają z nami twarzą w twarz, w blasku słońca. Potwory nie mają broni, mają za to uśmiech wymalowany na ustach i wypowiadają czułe słowa.

-Dziękuję za wszystko.
-Do usług, Ptaszynko.
-Długo masz zamiar mi jeszcze służyć?
-Dopóki nie rozłożysz swoich skrzydeł.

-Ufam, że idąc za tobą, trafię w dobrze miejsce, gdziekolwiek byś mnie nie zaprowadziła.
-A co, jeśli nie będę miała siły iść i nas tam nie zaprowadzę?
-Usiądź na moim ramieniu, Ptaszynko, i wskaż kierunek, a przysięgam, że dotrzemy bezpiecznie.

Pozwól mi się odwdzięczyć za to, jak rozpalasz moje serce. Zdaje się, że tylko w Twojej obecności pamiętam o jego istnieniu.

– Dziecko mi zapłodniłeś, szubrawcu, kryminalisto… – Ściskał nos u nasady, spoglądając na zdjęcie swoich wnuków. – Ty plago egipska, jak przekleństwo mi na głowę spadłeś.

– Rozstała się ze mną.

– Teraz to już rychło w czas. – Machnął ręką. – Teraz to już mów mi „tato”, bo jak to inaczej. ...