Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zamknęłam książkę, położyłam się na plecach i popatrzyłam w niebo. Nigdy, siedząc w fotelu, nie udało mi się w takim stopniu osiągnąć stanu równowagi między zgiełkiem gadających myśli a ciszą, która nie jest pustką.
Siedzenie jest napięciem. Samo zgięcie nóg w kolanach i rąk w łokciach pod kątem prostym oddala mnie od doskonałości kuli. Leżąc na trawie z rękami pod głową, mogłabym przysiąc, że czuję krzywiznę ziemi pod sobą. Jestem pozbawiona mięśni i kości. Miękka jak trawa pode mną. Nie ma tu nikogo oprócz nieba, które jest szeptaną obecnością z mojego snu (...).

rozpad zaczyna się od drobiazgów. Krzywo zapięty guzik, dziura w spódnicy, nie umyte włosy, a za tym idą rozkojarzone myśli, leniwe dni w łóżku, wreszcie pustka, wypełniająca się powoli rozpaczą jak cynowe wiadro deszczówką.W tym chaosie przychodzi śmierć. Najważniejsze więc było trzymać się w karbach.