Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...)najlepsze kłamstwa są w dziewięćdziesięciu procentach prawdziwe.

Nie miał pojęcia, która godzina. Wiedział jedynie, że jest za późno. Albo za wcześnie. Że to i tak niedobry moment na to, by się obudzić. A raczej na to, żeby spać. O tej porze dnia coś powinno się robić. Powinno się pić.

(…) które serce jest bardziej kalekie: to, które nie może przestać kochać, czy to, które jest kochane, lecz nie potrafi odpowiedzieć miłością?

Harry wierzył w istnienie duszy. Nie był wprawdzie zbyt religijny, ale zawsze na widok zwłok uderzała go myśl, że oto ma przed sobą ciało, które coś utraciło, a przy tym nie miało to związku z fizycznymi zmianami, którym martwe ciała z natury rzeczy podlegają. Ciała wyglądały jak puste skorupki owadów schwytanych w pajęczą sieć, ich istota zniknęła, światło zgasło bez iluzorycznego poblasku, które posiadają dawno wybuchłe gwiazdy. Ciało było pozbawione duszy i właśnie ten jej brak kazał Harry'emu w nią wierzyć.

Spadanie i życie łączy pewne podobieństwo. Między innymi jedno i drugie to stan bardzo tymczasowy.

Najbardziej typowe dla seryjnego mordercy jest to, że to Amerykanin.

- Na ile źle?- Harry spojrzał na rozpięty pasek szefa.- Chcesz mi spuścić lanie czy mnie zgwałcić?
- Spowolnione trawienie- wyjaśnij Moller.

Dlaczego tak kurczowo przytrzymywać duszę, skoro to oznacza, że pęknie serce?

Iluzja jest silniejsza, niż to, co nazywamy rzeczywistością.

Które serce jest bardziej kalekie: to, które nie może przestać kochać, czy to, które jest kochane, lecz nie potrafi odpowiedzieć miłością?

Harry pod wieloma względami żałował, że żyje w społeczeństwie w czasach, w ktorym picie miało wiecej wad niż zalet.

(...) woda, tchórzostwo i żądza zawsze poszukują najniższego punktu.

Ludzie, któzy są przekonani, że są piękni tacy się stają.

- Myślisz, że on przyjdzie? - spytał
- Nie. - Podniosła szklankę. - Ci, których wyczekujesz, nigdy nie przychodzą. Przychodzą inni.

Jaki to ma sens? Po co być odważnym, kiedy nikt cię nie widzi?

Harry nabrał powietrza i cały się sprężył. To był Bjarne Moller.
- O Boże, Harry!
- O Boże, szefie!
- Wiesz, jak wyglądasz?
Harry wyjął klucze.
- Jakbym się przetrenował.

Wiedziałem również, że po to, by znów była moja, muszę najpierw ją utracić.

Ci, których wyczekujesz, nigdy nie przychodzą. Przychodzą inni.
(...)
Ci, którymi musisz się zadowolić, mój drogi.

(...) twardy psychicznie. To cecha bardzo potrzebna w społeczeństwie, w którym konkurencja jest coraz ostrzejsza. Niestety, nie zawsze odbywa się przy użyciu takich środków jakich byśmy sobie życzyli. A jeśli chce się wygrać, to trzeba się posługiwać tymi samymi środkami co konkurencja. I jeszcze jedno... - Waaler zniżył głos. - Trzeba grać we właściwej drużynie. W takiej, z którą można coś wygrać.

Dzień ledwie się zaczął, a Harry już czuł się wyzuty ze wszystkich sił, jak stary umierający lew, który włóczy się za stadem, a kiedyś potrafił rzucać wyzwania obecnemu samcowi-przewodnikowi. Nigdy co prawda nie miał ambicji być przywódcą stada, lecz upadek i tak był głęboki. Mógł jedynie siedzieć cicho i mieć nadzieję, że ktoś rzuci mu ochłap.

Uderzyła przyjaciółkę w kolano. Po męsku, ocenił Harry, i w tym samym momencie przypomniało mu się, co Aune, psycholog, mówił o stereotypach. Ze same się wzmacniają, ponieważ człowiek podświadomie szuka tego, co może je potwierdzić. Ze właśnie dlatego policjanci uważają - opierając się na tak zwanym doświadczeniu - że wszyscy przestępcy są głupi. A przestępcy za głupców uważają wszystkich policjantów.

Człowiek może zamknąć się w środku, ale musi spać. A we śnie nikt się nie schowa.

Harry'emu wydało się, że uśmiech Barliego przypomina smutny, zrezygnowany uśmiech jego ojca. Uśmiech mężczyzny, który ogląda się wstecz, ponieważ tam jest to, co może skłonić go do uśmiechu.

To suma odległości planet i ich wzajemna siła przyciągania utrzymuje je na torze ruchu (...).

Obawiam się, że będziemy musieli was prosić, byście poświęcili coś więcej niż tylko urlop w najbliższym czasie, a nie jest pewne, że będę miał czas na bieganie w kółko i dziękowanie wszystkim naokoło bez przerwy. Umówmy się więc, że te podziękowania muszą wystarczyć do końca miesiąca. Okej ?

Dopadną cię wszędzie, tak jak dopadli te trzy dziewczyny w miejscach, gdzie czuły się najbezpieczniej. Nie ma żadnej twierdzy. Żadnej zbroi.

Psychopata to często osobnik niedostosowany społecznie, bez pracy, bez wykształcenia, obarczony przeszłością kryminalną i szeregiem problemów społecznych.
W przeciwieństwie do socjopaty, który jest inteligentny, żyje normalnie i z pozoru wszystko układa mu się szczęśliwie. Psychopata się wyróżnia, łatwo trafia na listę podejrzanych, natomiast socjopata ginie w tłumie. Jego odkrycie prawie zawsze okazuje się szokiem dla sąsiadów i znajomych.

(...) spadanie i życie łączy pewne podobieństwo. Między innymi jedno i drugie to stan bardzo tymczasowy.

Po to, żeby się nawrócić, nie trzeba wcale tracić wiary.

Podobno śmierć przez utonięcie jest stosunkowo przyjemna.