Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wy­da­wa­ło mi się, że świat zo­stał po­dzie­lo­ny na dwie ka­te­go­rie ludzi – tych, któ­rzy od­czu­wa­li ból, oraz tych, któ­rych do­pie­ro to cze­ka­ło.

Mama opo­wia­da­ła mi, jak pew­ne­go razu Nami wy­bra­ła się do wróż­ki. Usły­sza­ła od niej, że jest jak drze­wo. Jej prze­zna­cze­niem miało być ży­wie­nie in­nych i da­wa­nie im schro­nie­nia, sta­nie nie­ru­cho­mo i nie­wzru­sze­nie, rzu­ca­nie cie­nia na każ­de­go, kto usią­dzie pod jej roz­ło­ży­sty­mi ga­łę­zia­mi. Szko­puł w tym, że w tym cza­sie w jej pień miała ude­rzać mała sie­kier­ka, po­wo­li
od­rą­bu­jąc ko­lej­ne ka­wał­ki.

Wśród moich naj­wcze­śniej­szych wspo­mnień jest mama po­ucza­ją­ca mnie, żebym za­wsze „zo­sta­wia­ła sobie dzie­sięć pro­cent sie­bie”. Chcia­ła przez to po­wie­dzieć, że bez wzglę­du na to, jak bar­dzo wy­da­je nam się, że kogoś ko­cha­my, nigdy nie po­win­ni­śmy od­da­wać się tej oso­bie w pełni. Le­piej zo­sta­wić sobie te dzie­sięć pro­cent jako swego ro­dza­ju formę za­bez­pie­cze­nia.