Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kości były rzucone. Kostka był winien zdrady względem kraju i względem króla. [...] Musiał albo zwyciężyć, albo umrzeć. [...] Zrazu wydało mu się: wzniecić bunt, szlachtę unicestwić, króla zdetronizować, samemu się królem mieszczan i chłopów stać - teraz jednak zrozumiał, że na miejsce potęgi duszy szlacheckiej potęgę jakiejś innej duszy trzeba dać, że gdy się jedną kulturę duchową obali, nie tylko natychmiast inną na jej miejsce stawiać trzeba będzie, ale nawet w imię tej nowej, następnej i zastępczej kultury wystąpić. Rozdać chłopom pańskie grunta nie dosyć było - ten chłop, stając się panem kraju, musiał od razu przed sobą jakiś wyższy ideał mieć, wiedzieć, że z chwilą zwycięstwa nie zaczyna się tylko używanie, ale że zacznie się dalsza jakaś szlachetna praca dla siebie i drugich, nie stagnacja, ale owszem, pochód naprzód.

Nieg bedzie pofalony! - zawołał Łętowski nabliżywszy się.
- Na wieki wieków. Jamen! Witajcie.

Hej hłopce! Co ci powiem, to ci powiem, ale ci powiem: ciepło! - rzekł Topór z zazdrosnym znawstwem.

Nieg bedzie pokfalony! Co se tak hań pozieracie?
- Niegze bedzie! Witajcie! - odrzekł Nędza, wstając z trawy na widok gości. - Patrzem, bo się mi widzi, ze hań cosi widzem.

Hej, hłopce, wies, co ci powiem, to ci powiem, ale ci powiem - ciepło.