Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na szczęście Grace była już daleko, na końcu podjazdu, gdzie kręciła się wokół własnej osi jak primabalerina na dobrym haju”.

Wciąż walczyła z tą częścią świadomości, która już dawno zaakceptowała fakt(...). Wciąż podsycala żar tlącego się jeszcze ogniska nadziei, jakby rizdmuchiwala dogasające szczapy porzuconego przez kogoś ogniska.

Czasem trzeba zniszczyć wioskę, żeby ją uratować.

Uległ emocjom tak szybko, jakby zmagał się z nimi przez całe przedpołudnie.

Pomyślałem, że w dzisiejszych czasach, dzięki całej tej technice i technologii, mamy więcej możliwości niż kiedykolwiek by ze stuprocentową pewnością przekonać się, że nikt nie chce się z nami skontaktować.

Myślę, że lubiłem ją tak bardzo dlatego, że w tej pracy zawsze widać, ile się już zrobiło. Kiedy kosisz trawnik przed domem, kiedy chodzisz z kosiarką tam i z powrotem, zawsze widzisz postęp. Zawsze wiesz, czego dokonałeś i co cię jeszcze czeka. Pchasz kosiarkę, widzisz, jak z każdym jej przejściem ubywa ci roboty i napawa cię to coraz większą satysfakcją. Ilu ludzi może tak powiedzieć o swojej pracy?

Myślę, że aby postępować w życiu dobrze, prawdziwy przywódca musi postąpić kilka razy źle. Mój ojciec, niech spoczywa w pokoju, człek mądry i porządny, powiedział mi kiedyś tak: "Randy, pokaż mi kogoś, kto nie zrobił w życiu ani jednego błędu, a ja ci pokażę kogoś, kto nigdzie nie doszedł". Wiedział, że aby w pełni wykorzystać życie, aby stawić czoło jego wyzwaniom, trzeba popełniać błedy, ponieważ bez błędów nie ma osiągnięć. Gdyby nie nasze błędy i porażki, jak mierzylibyśmy nasze sukcesy?