Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z jakiegoś powodu cierpienie skojarzyło mi się nie z moralną cnotą ani byciem dobrym, jak uważały dzieci baptystów w Teksasie, ale z byciem mądrym. Mądrzy ludzie, w odróżnieniu od głupich, cierpieli. Tam w domu Matka wciąż to powtarzała. (...) Szczęście uchodziło za odpowiednie dla tępaków, za mgłę głupoty, w której się człowiek pogrążał. Ból, niezbyt silny, lecz nieustający, świadczył o czujności. Czujność miała coś wspólnego z wyglądaniem własnej śmierci i życiem w stanie nieustającej uważnej rozpaczy.