Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy się dowiedziałam, że Roberto nie żyje, poczułam się, jakby część mnie odeszła razem z nim. W tamtej chwili uświadomiłam sobie, że wciąż bardzo go kochałam. Kiedy żył, świat był zupełnie inny. Nie musiałam do niego dzwonić, ale świadomość, że mogłam to zrobić, nadawała wszystkiemu inną perspektywę. Gdy po rozmowie z Fiorellą odłożyłam słuchawkę, poczułam przeraźliwą, niemożliwą do opisania słowami pustkę. Wiedziałam, że każdego dnia do końca życia będę za nim tęsknić.

Chowanie urazy jest wielkim ciężarem. Dajemy innym moc do tego, by znowu mogli nas ranić, jeśli wciąż na nowo przeżywamy to, co nam zrobili.

Kiedy przyjechała z Hollywood do Rzymu, żeby się spotkać z Rossellinim, Roberto zapytał ją: "Nie masz futra z norek?". Odrzekła, że nie. "Roberto był zaskoczony - wyznała. - Powiedział mi, że przecież wszystkie gwiazdy Hollywoodu noszą futra z norek. I na tamte święta Bożego Narodzenia dostałam od niego takie futro. Nie mówiłam mu, że wcześniej nie kupiłam sobie norek, dlatego że po prostu nie chciałam go mieć, ale ponieważ to dostałam od Roberta, więc oczywiście je zatrzymałam. W kieszeni znalazłam karteczkę, na której było napisane: . Postanowiłam, ze zawsze będę mieć tę kartkę w kieszeni. Za każdym razem, gdy wkładałam to futro, kilka razy sprawdzałam kieszeń, żeby się upewnić, że karteczka jest głęboko schowana. Bardzo uważałam, żeby się nie zamoczyła, kiedy padał deszcz. Któregoś dnia jednak zgubiłam kartkę. Okazało się, że w kieszeni była dziura, sprawdziłam podszewkę, ale karteczki nigdzie nie znalazłam. Myślę, że bardziej lubiłam tę kartkę niż futro, byłam trochę przesądna i wydawało mi się, że jak zgubię kartkę, to stracę całą miłość Roberta. I tak też się stało.

Nie lubię żyć przeszłością, ale nie wyobrażam sobie, żebym mogła jej nie mieć. Przeszłość wiele nas uczy.