Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Możecie mnie uciszyć, ale nigdy nie zmusicie mnie, żebym zapomniała.

Każda chwila naszego życia zostaje z nami. Żyje w nas wiecznie.

Czasami noszę w sobie sekrety i prawie ich nie czuję. Czasem mogę je utrzymać jak tajemny las, który trzyma wszystkie zapomniane drzewa Locka. Innym razem nie czuję nic prócz tego, jak tamta noc rozbiła mnie na kawałki niczym szkło rozczepiające światło na różne barwy. Jak uczyniła ze mnie dziewczynę o sercu posrebrzonym lodem i szkłem. Kłamczuchę, jednocześnie bardziej bojaźliwą i bardziej lekkomyślną.

Ratowanie tonącego jest bardzo niebezpieczne. Tonący młóci rękami, walczy i utrudnia ratującemu zadanie. Ostatecznie często kończy się tak, że oboje umierają.

Ale tęsknota za czymś wcale tego nie przybliża.

Czasami duża swoboda prowadzi do utraty ostrożności.

To nie tak, że rada jest gówniana. Ale dobra rada jest dobra tylko wtedy, kiedy człowiek nie spieprza sprawy jeszcze bardziej.

Ale czasami prawdy nie da się dodać do ciasta, zmieszać z cukrem waniliowym ani posypać jak cukrowych perełek. Czasami prawda jest ciężka jak szkło.

Raz stracony dar przepada na zawsze, mówiła bisabuela, jak spalona drewniana skrzynia albo medalion wrzucony do morza.

Każda chwila naszego życia zostaje z nami. Żyje w nas wiecznie. Na wiele z nich nie mamy wpływu. Więc te, na które mamy, musimy wykorzystać. Tak, żeby to, co żyje w nas, było czymś, z czym chcemy żyć.