Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Duch Gór - tak nazywa się Władca Karkonoszy.
I nikt nie potrafi powiedzieć, dlaczego ta napawająca grozą, niezwykła postać nosi takie właśnie imię.
Bo i któż miałby wiedzieć, dlaczego ten, który przemierza kamieniste, górskie ścieżki, przybierając postać wielkodusznego włóczykija, nie nazywa się Gaciowy, Jabłoński albo Korycki?

Wiosna! Mówi się, że wiosna jest jak nowo narodzone dziecko.
Wiosna jest też jak nowa pieśń, która dopiero wzbiera w gorącym sercu, nim przyoblecze duszę w dźwięk.
Wiosna jest również podobna do niebiańskiej szaty, która ponownie ożywa na odwiecznej, skalnej skorupie.

(...) każdy człowiek musi przeżyć swój wielki dzień.

Czas jak prządka znów odwinął jesień z kądzieli i kolejny raz nawinął ją na kołowrotek.
W górze ponad łąkami na grzbiecie Karkonoszy niosły się uderzenia wichru, podobne głuchym prychnięciom pustych rogów. A na dole podmuchy wiatru wymiatały wieśniakom podściółkę ze stodół i rozrzucały ją po okolicy.
Między wiejskimi chałupami zwisały ku ziemi ogołocone gałęzie drzew owocowych. A tu i ówdzie dawały się słyszeć podwójne uderzenia cepów na klepiskach.
W Kotlinie Jeleniogórskiej nastało babie lato.