Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poczucie winy nie jest pozytywnym uczuciem. To tak, jakbyś nagle poczuła przemożne swędzenie w okolicy krocza, a byłabyś jednocześnie otoczona przez tłum ludzi i nie mogła sobie ulżyć.

Już wkrótce coś się rypnie - a ja poczekam.

Jeśli nadal się zginasz, jeszcze cię nie złamano.

Nie żyjemy już w świecie, w którym spędzało się czas w piątkowe wieczory na sączeniu martini i przeglądaniu albumów rodzinnych. (Czy ktoś w ogóle żył w takim świecie?).

Sit down. Relax.
I want you to take a minute and do a free-form visualization of all the things that currently feel pressured – by freinds, family, society, or even your own twisted sense of obligation – to give a fuck about.
These could include, but are not limited to: matching your belt to tour handbag, LinkedIn, eating local, hot yoga, paleo diets, the Harry Potter books, kombucha, „trending”, Jeremy Corbyn, podcasts, ponchos-as-fashion, the ballet, Bret Easton Ellis, hashtags, fair-trade coffee, the Cloud, other people’s children, sanctimonious Christians, understanding China’s economy, #catsofinstagram, X Factor, your father’s new wife, and/or Glastonbury.

I stopped keeping track of my vacantion days like a prisoner tallying her sentence in hash marks on the cell-block wall.

I call it NotSorry Method. It has two steps:
1. Deciding what you don’t give a fuck about
2. Not giving a fuck about those things
And of course, „Not Sorry” is how you should feel when you’ve accomplished this.