Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikt nie może dybać na wolność dziką, który każdy głęboko w sercu nosi. Nawet gdy nie ma ona żadnego poza sobą celu. Ograniczeniem wolności może być tylko miłość - jeśli istnieje, jeśli jest prawdziwa - bo płynie ona, jak wolność, z samego środka, z serca bytu. Jeśli zaś przedmiotem miłości staje się wolność, wolności nie ogranicza już nic.

Zapomnieliśmy jakby - bo strasznie zawiodły nasze nadzieje - że choć nie możemy być najpotężniejsi, wciąż możemy być honorowi, dzielni, najdzielniejsi może, szlachetni i duchowo niepodlegli, jak dawniej bywało, w czasach świetności. Możemy nie pozwolić, by zniszczyło nas okrucieństwo historii, możemy nie stać się narodem karłów, wypalonym, pustym słońcem, bez ducha i tożsamości - naśladowczym, żałosnym i bez honoru.

Wielkie okrucieństwo nie usprawiedliwia wszakże i nie unieważnia mniejszego.

Najlepiej wchodzić do Rosji tylnymi drzwiami.

Pochodził bowiem z rodziny syberyjskich Kozaków, a więc ludzi, choć nie całkiem schłopiałych, to przecież przywiązanych do ziemi - do tych melancholijnych, bezkresnych równin i stepów, do wolności wędrówki, do swobody słonecznego wiatru i dzikiego ptactwa, do głębokiego, tęsknego oddechu pustkowi. Ludzi żyjących pośród wysokich kwietnych traw, przemierzających bez ustanku wyboiste łąkowe trakty, brody i lesiste wąwozy.

Być może więc Polacy dostrzegali w Rosjanach, nie bez zazdrości, to, co sami gdzieś w toku swego rozwoju zagubili, a za czym skrycie wciąż tęsknią? Może ten ubiór zachodniego ucywilizowania uwierał (i uwiera?) polską duszę, może powoduje, iż czegoś w niej nie widzimy i czegoś ważnego nie pielęgnujemy (...)

Uważne widzenie zawsze odsłania dwoistość.