Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zojkę z bratem łączyła niezręczność języka.

Czasem zdarzało się Zojce, że wbijała paznokieć palca wskazującego w kciuk, próbując zakryć zakłopotanie, gdy jej myśl nierówno uformowana w słowie wywoływała dystans w oczach drugiego człowieka. Jej intuicja była jednak zawsze jasna. I zdecydowana. Bo intuicja, która jest niewysławialna, od razu to, co nienazywalne, pozna.

Józef mówił, że kto ma szorstkie dłonie, ten ma gładkie myśli. I rzeczywiście – gdy wieczorem jego ręce rozgarniały kruchą od świeżości pościel, to przed snem w głowie nic się już nie gniotło. Myśli sunęły w niej przez wieś, razem z szeleszczącym dźwiękiem drzew.

Czasem tak w życiu jest, że niektórzy mają jakoś gorzej. Nawet jeśli nie chorują, to szklanki tłuką, autobusy im odjeżdżają, a kwiaty w doniczkach marnieją.

Przeszłość należy do przeszłości, teraźniejszość do teraźniejszości, młodość do młodości, starość do starości, życie do życia, a śmierć do śmierci.

Znowu las, czarny las. Tu się miesza prawda, tu się gubi czas.

A od takich splątanych myśli blisko do splątanych  czynów.

Prze­szłość na­le­ży do prze­szło­ści, te­raź­niej­szość do te­raź­niej­szo­ści, mło­dość do mło­do­ści, sta­rość do sta­ro­ści, życie do życia, a śmierć do śmier­ci.