Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeba pozostać w zgodzie z samym sobą, z samym sobą najwyższym, a więc najmniej swojskim, najmniej miłym nam, nieraz, przeciwnie, nie tylko obcym, lecz zniechęcającym, wstrętnym nawet, bezwyjściowym. Gdy spotkasz nawet własną padlinę na drodze i zimne niebo powie ci: na próżno – cuchnie już! - nie trać odwagi: to ginie może serce wczorajsze.

Żyć poza człowiekiem. Przyszło mu do głowy, że powinno się wyjść przede wszystkim ze skóry języka, zapomnieć mówić. Jeżeli człowiek jest tylko nie znaną samemu sobie, tresowaną istotą, zna tylko swoją tresurę i uważa ją za samego siebie. Nie wie, kim jest, kim byłby sam, zdziczały wśród nocy. Rysy twarzy, kształt, samo ciało może być tylko przyzwyczajeniem, pomyłką, słabością bezcielesnej duchowej istoty. Żyć tak, abyśmy się wzajemnie czuć mogli. Jak owce wśród burzy. Skulić się i czuć się wzajemnie, drżeć i czuć się wzajemnie – tak stworzony został w świecie duchów człowiek. Z lęku! Samotny duch bał się być sam – uwierzył, że jest tylko wtedy, gdy inni go dotknąć, ująć mogą.

Umarli są ludzie dobrze wychowani, zawsze mi się ich dobry ton podobał: oni są jak dobrze napisana książka – wyraźni i niegadatliwi...

Tak, wasze morowe powietrze będzie jeszcze setki lat ten kraj truło, ale trzeba przerwać, ducha wszego żeby tu nie stało, kraj żeby był zamieszkały przez człowieka; nieprawdopodobna to wieść: człowiek w Polsce. Najpierw wam była oborą i karczmą, a jak nie stało, kirem i pajęczyną zapuścić.

Dokonanie wydawało mu się jakby pierwszą grudką ziemi rzuconą na trumnę, jakbyśmy przez całe życie wlekli za sobą wór ziemi i piasku, którymi nas mają przysypać.