Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdyby ktoś mi wtedy pomógł, dręczyli by i jego. Albo dokuczaliby mi jeszcze bardziej. Mimo to pamiętam, że marzyłam, by ktoś stanął wreszcie w mojej obronie.

Traktowali mnie jak normalną dziewczynę, bo nie znali o mnie prawdy. Przygryzłam dolną wargę, zastanawiając się co by było, gdyby jeden z nich wiedział.

Nigdzie nie stały żadne ramki ze zdjęciami, wazy, ani pamiątki z wakacji. Niczego, czym można by zrobić sobie krzywdę. Mimo to byłam ostrożna, jak zawsze, przez ostatnie dziesięć lat mojego życia.

Kolejny raz zapomniałam, że to ja sama stanowiłam dla siebie prawdopodobnie największe zagrożenie.

(...) po tym wydarzeniu została mi tylko niewielka blizna i lekcja, jaką z niego wyciągnęłam. Czasami lepiej ukrywać prawdę o sobie i udawać, że jest się takim jak inni.