Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Serce mi pękło, ale się zrosło i zmężniało. Nabrało krzepy. I to jest chyba cel cierpienia i bólu. Trzeba to przeżyć, żeby zakosztować czegoś lepszego.

Czasem trzeba oślepnąć, żeby coś zobaczyć.

Kiedyś stworzyłem wokół siebie wysoki mur, bardzo gruby i sięgał aż pod samo niebo. Wykonany był z solidnego budulca, zaprawę zaś stanowiła rozpacz, która spajała mocniej od cementu. Nie ma już po nim śladu, bo runął. Cicho i niepozornie, bez spektakularnego zawalenia, a towarzyszący temu hałas i łoskot odczuwałem jedynie w swojej duszy. Miałem dość budzenia się w nocy z mokrą od łez poduszką i pękniętym sercem.

Podczas picia nic nie dodaje, ani nie odbiera rozumu. Poprzez niskie standardy oraz kiepskie decyzje ten błogi stan tylko sprawdza, czy się go jeszcze posiada.

-Biblioteka mnie obroni. Jest niezgłębiona jak prawda, która w niej gości, a przy tym zwodnicza jak kłamstwa, które zostały jej powierzone.
-Mówisz tak, jakbyś w to wierzyła.
-Jest jak labirynt duchowy, ale jednocześnie plątaniną doczesności. Można tam wejść i już nigdy stamtąd nie wyjść.

Ta opowieść o traumatycznych przeżyciach dogłębnie mnie poruszyła. Doświadczenie urazowe o szczególnym nasileniu, związane z bolesną przeszłością, spowodowane przez jednego człowieka, wywarło niewątpliwy wpływ na psychikę, co najmniej kilku innych osób. Czasem na odcięcie się od podobnych wspomnień najskuteczniejsza byłaby jedynie amnezja. Zastanowiło mnie, ile muszą ważyć te najgorsze, skoro tak ciężko jest się po nich podnieść?