Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odrzucam wszelki ład, wszelką ideę
Nie ufam żadnej abstrakcji, doktrynie
Nie wierzę ani w Boga, ani w Rozum!
Dość już tych Bogów! Dajcie mi człowieka!
Niech będzie, jak ja, mętny, niedojrzały
Nieukończony, ciemny i niejasny
Abym z nim tańczył! Bawił się z nim! Z nim walczył
Przed nim udawał! Do niego się wdzięczył!
I jego gwałcił, w nim się kochał, na nim
Stwarzał się wciąż na nowo, nim rósł i tak rosnąc
Sam sobie dawał ślub w kościele ludzkim!

My nie kochamy się – my tylko wytwarzamy miłość między sobą.

Bóg? Jaki Bóg? Ojciec? Jaki ojciec? Ja sam ich sobie ustanowiłem. Oni z łaski mojej, z mojej woli! Po cóż klękać przed nimi? Dlaczego nie klęknąć przed sobą, sobą, sobą, jedynym źródłem prawa mojego?

Mądrzej ci powiem, jakiej to religii/
Jestem wraz z tobą kapłanem. Między nami/
Bóg nasz się rodzi i z nas/
I kościół nasz nie z nieba, ale z ziemi/
Religia nasza nie z góry, lecz z dołu/
My sami Boga stwarzamy i stąd się poczyna/
Msza ludzko ludzka, oddolna, poufna/
Ciemna i ślepa, przyziemna i dzika/
Której ja jestem kapłanem!

Ależ mój kochany Pandulfie, ty się w sztok zalałeś Panem Bogiem i świętym Kościołem rzymskim. Jesteś ordynarny pijak. A, wstyd! Znam ja to! Jeden kieliszek, drugi, a potem już na całego i jazda! Nie jesteś normalny facet. Jesteś pijak!