Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Starożytni wiedzieli, że tam w całym majestacie zasiada ich znudzony sceptyk Bóg. My wiemy, że jest tam kryształowo niebieska, naga, nieprzyzwoita nicość. A ja sam teraz nie wiem co tam jest: nazbyt wiele się dowiedziałem. Wiedza, absolutnie pewna swej nieomylności - to wiara. Żywiłem niezłomną wiarę w siebie, wierzyłem, że znam się na wylot. A tu masz. Stoję przed lustrem. Pierwszy raz w życiu - właśnie tak: pierwszy raz w życiu - widzę siebie jasno, wyraźnie, świadomie - z osłupieniem patrzę na siebie jak na jakiegoś „niego”. Oto ja-on: czarne brwi wykreślone na prostej; między nimi - jak blizna - wertykalna zmarszczka (nie wiem, czy wcześniej też była). Stalowoszare oczy, otoczone cieniem bezsennej nocy; a pod tą stalą... jak się okazuje, nigdy nie wiedziałem, co tam jest pod spodem. „Stamtąd” (to „tam” jest jednocześnie tutaj i gdzieś nieskończenie daleko) „stamtąd” patrzę na siebie - na niego i wiem: on - z brwiami wykreślonymi na prostej - to obcy, nieznajomy, spotkałem się z nim pierwszy raz w życiu.