Jan Gwalbert Henryk Pawlikowski

Miłośnik Tatr. Syn Jana Gwalberta Pawlikowskiego, mąż Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.

Jan Gwalbert Henryk Pawlikowski (1891—1962),pochodzący z zasłużonego dla kultury polskiej rodu Pawlikowskich, należy do znamienitszych przedstawicieli literatury tatrzańskiej. Spędzając młodość w ścisłym kontakcie z wsią polską i górami, staje się miłośnikiem i znawcą folkloru i gwary podhalańskiej.
Po burzliwych przejściach obu wojen i udziale w kampaniach na wielu frontach, osiada Pawlikowski pod koniec życia ponownie w Zakopanem. Niepowodzenia i klęski życia osobistego oraz postępy choroby rekompensuje pracą społeczną i literacką: prowadzi wykłady i odczyty na tematy krajoznawcze, historyczne, folkloru i gór.
Działalność literacką rozpoczyna w 16 roku życia. Pisze opowiadania, poezje, rozprawy historyczno-literackie na rozmaite tematy, oraz tłumaczy z języka niemieckiego. Umiłowaną domenę pisarstwa stanowią jednak tematy tatrzańskie. Jego eseje o góralach, topografii Zakopanego, itp. rozsiane są w periodykach "Taternik" i "Wierchy".
W okresie powojennym pisze — niedokończoną — powieść na temat góralskiego rodu Cisonie oraz dłuższe opowiadanie "O szwagrach z Bańskiej", obie pozycje wydane pośmiertnie w tomie Cisonie (1963).