Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka ta jest trzecią z serii opisującej umundurowanie jaką przeczytałem. Poprzednie dotyczyły strony niemieckiej. Ta jest dużo cieńsza i stara się opisać barwy Armii Czerwonej w II wojnie światowej. Dlaczego napisałem o staraniach? Armia Czerwona była specyficzną formacją wojskową. Jej umundurowanie bardzo rzadko było takie jak opisywały regulaminy. Żołnierz często szedł do boju ubrany w to, w czym przyszedł do komisji poborowej. Znane są polowania czerwonoarmistów na buty i części umundurowania przeciwnika. Nie mówiąc już o broni. Bardzo trudne zadanie miał przed sobą autor książki. Przynajmniej jeśli chodzi o pierwsze lata wojny ojczyźnianej. Kiedy to braki i niedobory w umundurowaniu były największe. Problem rozwiązano opierając się na regulaminach i zdjęciach. Te ostatnie nie są zbyt reprezentatywne. Mamy więc przed sobą album o żołnierzu radzieckim takim jaki go widział regulamin, nie zawsze takim jaki był. Autor pałał nieco większą sympatią do Armii Czerwonej niż przeciętny Polak i troszeczkę się zagalopował w jej opisie. Na szczęście tłumacz stał na straży i zwrócił uwagę na większość kontrowersyjnych sformułowań w książce. Pomijając niezbyt dobry opis wprowadzający otrzymujemy przyzwoity album rozbierający na czynniki pierwsze, regulaminowe umundurowanie radzieckiego wojaka. Zaczynamy od odznaczeń, potem możemy zapoznać się z: - dokumentami wojskowymi; - organizacją armii czerwonej i rodzajami broni; - odznakami i emblematami; - mundurami; - żołnierzami armii czerwonej. Dwa ostanie podpunkty wymagają wyjaśnienia. W rozdziale "Mundury" poznajemy elementy umundurowania. Osobno są przedstawione kurtki, hełmy i np. ładownice. W rozdziale "Żołnierze armii czerwonej" widzimy te elementy skompletowane i umieszczone na żołnierzu. Sylwetki są obfotografowane z każdej strony i umieszczone chronologiczne począwszy od roku 1941 a skończywszy na 1945. Takie podejście do tematu ułatwia całościowe studiowanie zestawienia umundurowania. Przed końcem mamy dołączone strony z czarno białymi zdjęciami. Moim zdaniem nic szczególnego i mogłoby ich nie być. Za jednostronicowym indeksem, już na samym końcu dwie strony zdjęć weteranów walk. Stanowią podziękowanie autora książki. Wydanie jest bardzo staranne. Twarda oprawa spina kartki na wysokiej klasy papierze. Książkę czyta się i przegląda z prawdziwą przyjemnością. Reasumując, jeśliby pominąć drobne mankamenty z początku mamy solidny pięknie wydany album. Pozycja powinna znaleźć się w biblioteczce każdego miłośnika II wojny światowej.