Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rosyjski i radziecki pisarz, literaturoznawca, publicysta. Był jednym z najbardziej znanych przedstawicieli prozy wiejskiej, ważnego nurtu literatury radzieckiej lat 60.-80. XX wieku.

Pochodził z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Od 1945 był członkiem WKP(b). Po ukończeniu dziesięcioletniej szkoły średniej studiował – z przerwą w okresie II wojny światowej, gdy jako ochotnik wstąpił do wojska (funkcjonariusz Smiersza) – filologię na Uniwersytecie Leningradzkim. Po jego ukończeniu rozpoczął studia doktoranckie – rozprawę obronił w 1951. Pracował następnie w latach 1951-1960 na macierzystej uczelni jako starszy wykładowca, docent, był kierownikiem katedry literatury radzieckiej.

W latach czterdziestych brał udział w kampanii przeciwko kosmopolitom w Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym i w innych politycznych akcjach. Od 1949 pisał jako krytyk literacki, odс 1954 występował przeciwko przedstawianiu w różowych kolorach powojennych historii, radzieckich losów Siemiona Babajewskiego, Jelizara Malcewa, Siergieja Woronina, Jurija Łaptiewa i innych.

W 1954 roku opublikował szkic obrachunkowy Ludzie wsi kołchozowej w powojennej prozie (Люди колхозной деревни в послевоенной прозе).

Począwszy od 1950 roku pracę naukowo-dydaktyczną dzieli z literacką rozpoczynając tworzenie początkowo trylogii, a ostatecznie tetralogii Priaslinowie (Пряслины). Przedstawił w niej dzieje tytułowego rodu chłopskiego na tle losów rosyjskiej wsi Piekaszyno w ciągu trzech dekad, od lat 40. do 70. XX wieku. Według Joanny Sałajczykowej dzieło to prezentuje historyczny odbiór opisywanej rzeczywistości, z postrzeganiem bohaterów epickich, ich charakterów, jako historycznych zjawisk umiejscowionych w realiach swoich czasów. Jednocześnie uwypuklony jest – jako siła napędowa – wpływ dramatycznych i konfliktowych zdarzeń otaczającego świata na fabułę dzieła. Opisane postacie powieściowe demonstrują swoje siły duchowe i moralne aktywnie i skutecznie zmagając się z sytuacjami konfliktowymi.

Pierwsza powieść cyklu Bracia i siostry (Братья и сёстры),zakończona w 1956 roku, była przez dwa lata odrzucana przez wydawnictwa i redakcje, m.in. „Oktiabr'” i „Nowyj mir”. Po ukazaniu się w miesięczniku „Niewa” otrzymała życzliwe oceny krytyków. Kolejnymi częściami dzieła były powieści Dwie zimy i dwa lata (Две зимы и два лета 1968) i Drogi i rozdroża (Пути-перепутьа 1973). W 1975 roku Abramow za cykl otrzymał Nagrodę Państwową ZSRR. Uzupełnieniem trylogii była wydana w 1978 roku powieść Dom (Дом).