Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czarnoksiężnik z Ognistej Góry” to druga książka paragrafowa, po którą sięgnęłam i… zawiodłam się. Wprowadzenie do historii bardzo ciekawe i spodobał mi się pomysł z miksturami (w końcu to czarnoksiężnik, nie?),ale szkoda, że nie było samodzielnego przygotowywania eliksirów (chyba, że ja nie dotarłam do takiego momentu),tylko znajdowało się już gotowe... Jednak „Dom pełen zła” miał to coś, co mnie zatrzymało na dłużej i pomimo tego, że musiałam sporo razy czytać jedno i to samo, to byłam wciągnięta. Tutaj? Niekoniecznie. Ciągle labirynty korytarzy już przy pierwszej rozgrywce mnie nużyły, ale dałam im kolejne szanse. Aczkolwiek przy tej książce znacznie szybciej odczułam zmęczenie i rozgoryczenie czytaniem tego samego. Ponadto mimo iż wszystko sobie notowałam (gdzie poszłam, co wzięłam, co zostawiłam itp.),to moje przygody kończyły się nie tym, że zginęłam czy coś, a na tym, iż po 20-sto minutowym kręceniu się z punktu A do B, z B do C, z C do A miałam dość i zamykałam książkę. Oprócz tego na swojej drodze spotykałam wyjątkowo mało przeciwników, którzy byli banalni do pokonania, co nie dawało tej satysfakcji co w „Domu pełnym zła”. Tu się nic nie dzieje, nie ma akcji, tylko łażenie po labiryncie, co u mnie powodowało frustrację, brakowało tego fantasy, co miało być. W „Czarnoksiężniku…” nie można powiedzieć, że wszystko jest beznadziejne. Istnieje także kilka plusów: 1) Pomysł z miksturami – drobny szczegół, a cieszy. 2) Podobnie jak „Domu pełnym zła” można zagrać w dowolnym miejscu i o dowolnym czasie, bo mimo iż potrzebne są kostki, to w samej książce można na stronach znaleźć alternatywę dla tradycyjnych k6-stek. Oprócz tego większość osób ma też Internet w swoich telefonach, więc można rzucać także wirtualną kostką. 3) Ilustracje – zawsze to jakieś urozmaicenie. 4) Ekwipunek – czasem trzeba było coś zostawić, by móc zabrać coś innego. Dodatkowo tutaj miałam wrażenie, że przedmioty, które znajdowało się, naprawdę miały sens.