Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Siedzimy se... nic się nie dzieje. Nuda". Tymi kabaretowymi słowami można określić książkę Adolfa Momota. Pomysł był dobry. Zobrazowanie życia pacjentów oddziału chirurgicznego pewnego polskiego szpitala na początku lat 80-tych XX wieku, a więc w okresie PRL. Niestety wykonanie nie dorosło pomysłowi do pięt. Akcja serialu "Szpital na peryferiach" to przy PKP-owskim "Zabiegu" pociąg TGV, a wszyscy pamiętamy jakie w "Nemocnicy na krai mesta" były dłużyzny. Doczytałem "Zabieg" do połowy, ciągle łudząc się, że coś się wreszcie wydarzy, akcja nabierze rozpędu. Nic z tych rzeczy. Nuda, nic się nie działo. W dodatku bardzo irytowały ksywki bohaterów. To, że akcja dzieje się na oddziale chirurgicznym nie usprawiedliwia całego asortymentu "szpitalnych" pseudonimów bohaterów ("Palec", "Wyrostek", "Skręt" - od skręcania z bólu). Nie polecam.