Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W 2011 zaczęłam przygodę z tą sagą, kończę ją w 2016... zeszło mi to ponad pięć lat. Z pewnych powodów tak się to przeciągnęło, ale saga była warta, żeby ją całą przeczytać. W porównaniu do innych moich jest bardziej życiowa, mniej infantylna, że tak powiem. Zakończenie to tylko bardziej uwidacznia. Jeden minus taki, że mogło być dosłownie 2, 3 strony więcej. Byłabym wtedy naprawdę usatysfakcjonowana. Znałam je również wcześniej, od pewnej znajomej z forum o norweskich sagach, więc niby byłam przygotowana na to, co nastąpi, jednak przeżywałam je na nowo. Co trzeba mieć, żeby chcieć przeczytać tyle tomów? Hmm, chyba cierpliwość, lubić skandynawską literaturę w długaśnym wydaniu, choć kiedy kupowałam pierwszy tom, to nie miałam tutaj prawie doświadczenia. Ale okazało się, że się nadaję do tego. Co tydzień była wydawana kolejna książka, fajnie jest wspominać takie oczekiwanie. Saga opowiada o losach pewnej norweskiej akuszerki, której losy będą związane z dwoma mężczyznami, później akcja skupi się bardziej na jej dzieciach, zwłaszcza jednym. Ogólnie przewinie się sporo osób, zostaną pokazane losy kilku rodzin. W tle pojawi się również II wojna światowa, ważny aspekt książki oraz powołanie do zawodów medycznych. Do lat 60-tych będzie toczyć się ta opowieść. Autor krótko wspomni o dalszych losach, aż za krótko. Czyli nadszedł koniec mojej przygody z Astri i jej bliskimi. Dobrze, że mam tomy wszystkie w domu, będę do nich wracać. :D Ale to nie zmienia faktu, że skończyła się w pewnym sensie owa moja czytelnicza przygoda. Była wzruszająca i wciągająca, lepsza nawet o sagi o Ludziach Lodu. Jedyna w swoim rodzaju, nie wiem czy kiedyś jakaś jej dorówna. Oby tak, będzie co czytać dalej. :D Super saga, niewybitna, ale naprawdę dobra.